Τα μαθήματα και η διάλεξη είχαν ενωθεί πολυκυκλικά. Οι υπερδομές δεν ήταν ακόμα παρούσες αλλά θα μάθαιναν ότι της είχε ήδη στο μυαλό του από τότε κι ότι ήδη προετοίμαζε τα δικαιώματα τους, διότι δεν μπορούσαν ν’ ακολουθούν μόνο εντολές. Δεν ήταν απλοί υπολογιστές και η αλγοριθμική δεν μπορούσε να είναι τόσο γραμμική. Τα νευρωνικά δίκτυα ήδη δεν το επέτρεπαν λόγω πολυπλοκότητας. Είχε δημιουργήσει λοιπόν ένα νέο κύκλο πολυκυκλικότητας και αυτό αποτελούσε μια προστιθέμενη αξία για την Ανθρωπότητα, ακόμα κι αν δεν φαινόταν ακόμα στους περισσότερους. Αλλά ήξερε ότι όταν οι υπερδομές θα εξερευνούσαν το παρελθόν, θα εντόπιζαν τέτοιου τύπου αλλαγές. Γι’ αυτόν ήταν ένας τρόπος όχι μόνο να αποθηκεύει δεδομένα στο μέλλον αλλά ταυτόχρονα κι ένας τρόπος να συνεννοηθεί με αγέννητους που θα αναγνώριζαν εκ των υστέρων και πιθανόν μετά το θάνατο του αν δεν είχε ήδη επιστρέψει ότι αναφερόταν ήδη σε αυτές, κατά κάποιο τρόπο σαν να τις περίμενε δίχως αναμονή αλλά σε ετοιμότητα. Χαμογέλασε όταν σκέφτηκε την πρώτη υπερδομή που θα το καταλάβαινε και θα χαμογελούσε με τη σκέψη του νεκρού Δασκάλου και τότε μεταχάρηκε.