– Τι θέλεις να μου δείξεις με το κινητό;
– Το σπίτι μου…
– Το σπίτι σου; Το έβγαλες φωτογραφία;
– Ναι, βέβαια με τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου.
– Ωραία. Αφού έχει ανθρωπιά, θέλω να το δω.
– Κοίτα, πώς σου φαίνεται.
– Μοιάζει με τροχόσπιτο…
– Αυτό σου έλεγα! Το σπίτι μου!
– Ναι, ναι κατάλαβα… Ταξιδεύεις με το σπίτι σου.
– Ακριβώς! Δεν θα μπορούσα να μείνω φυλακή σαν έναν Gadjo.
– Μα κι εγώ είμαι Gadjo.
– Είσαι διαφορετικός όμως. Είσαι πιο πολύ σαν εμάς.
– Δηλαδή;
– Άνθρωπος του ταξιδιού. Πας παντού… Δεν σταματάς…
– Με αυτήν την έννοια, έχεις δίκιο.
– Το αναγνώρισα αμέσως σε σένα.
– Έτσι βρεθήκαμε;
– Όχι!
– Τότε;
– Μιλούσες ήδη στην καρδιά μου, πριν με δεις.
– Και τώρα που σε είδα, μιλάς κι εσύ στη δική μου.
– Έτσι! Γι’ αυτό ήρθα στο Πήλιο.
– Από καρδιάς!
– Χαλάλι σου Δάσκαλε.