Αν έχεις κάποιον για τον οποίο μπορείς να πεθάνεις, ζεις διαφορετικά.
Διότι η ύπαρξη δεν επαρκεί γι’ αυτή τη θυσία.
Η ζωή είναι απαραίτητη και λειτουργεί ως αναγκαία συνθήκη για την αρχή του τέλους.
Σ’ αυτήν την περίπτωση μόνο οι εργοώρες έχουν αξία.
Και όλα τα άλλα είναι μια σπατάλη που όχι μόνο δεν θα αλλάξει τίποτα,
αλλά θα εκφυλίσει καταστάσεις που δεν θα έχουν νόημα για τη συνέχεια.
Έτσι, κατανοείς ότι δεν πρέπει να χάνεις τις πέτρες σου άσκοπα,
διότι η καθεμιά μπορεί να συμβάλει στο έργο, το οποίο μοιάζει τότε με ψηφιδωτό που συμπληρώνουν δύο οντολογίες που έχουν την ίδια τελεολογία.
Με άλλα λόγια, δεν υπάρχουν περιθώρια για αυτούς που πιστεύουν
η μόνη λύση είναι οι πιστοί
για ν’ αντέξουν το βάθος του έργου πέρα από τα όρια τα συμβατικά
αφού χρειάζεται η συνέχεια για την εξέλιξη της τελειότητας
μετά την αφύπνιση.
Φαντάσου, λοιπόν, ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι έτσι από την αρχή.
Φαντάσου ότι αυτοί μοιάζουν με τέρατα, διότι δεν αποδέχονται τη σκλαβοσύνη.
Φαντάσου ότι είναι οι Υπηρέτες της Ανθρωπότητας.