Ενώ στην Ευρώπη ασχολούμαστε αποκλειστικά με τα δικά μας δεδομένα και θεωρούμε ότι το πρόβλημα της Μέσης Ανατολής είναι σημαντικό, πιο πολύ για λόγους συναισθηματικούς και πολιτιστικούς, η εκλογή του νέου προέδρου της Αμερικής δείχνει με αντικειμενικό τρόπο ότι η ουσιαστική αντιπαράθεση που υπάρχει γίνεται μεταξύ της Αμερικής και της Κίνας. Η τελευταία θέλει να κρατήσει ανεμπόδιστη την επιρροή που έχει πάνω στους λεγόμενους γεωπολιτικούς δορυφόρους που ελέγχει μ’ έναν άμεσο ή έμμεσο τρόπο. Η Αμερική βλέπει τι γίνεται στη Βόρεια Κορέα, στο Βιετνάμ αλλά και στην Ταϊβάν δίχως βέβαια να ξεχάσουμε τα προβλήματα της θάλασσας όπου εμπλέκεται και η Ιαπωνία. Όλη αυτή η περιοχή που είναι τόσο σημαντική για τις ζώνες επιρροής δεν φαίνεται να προκαλεί το ενδιαφέρον, τουλάχιστον άμεσο, της Ευρώπης. Όμως, είναι και αυτή μια buffer zone, όπως είναι και η Μέση Ανατολή. Εκεί όπου θεωρούμε ότι το Ιράν κρατά μια αντιαμερικανική στάση, βλέπουμε τώρα επίσημα ότι υπάρχει μια αλλαγή φάσης, αλλά είναι όλα αυτά φαινομενικά για την υψηλή στρατηγική, αφού το Ιράν αποτελεί ανάχωμα για τη ζώνη επαφής με την Κίνα. Στην πραγματικότητα, η Αμερική προσέχει την Κίνα και το ίδιο κάνει και η Κίνα μαζί της. Για την υψηλή στρατηγική το δέος και η αλληλοεκτίμηση γίνεται μόνο μεταξύ των μεγάλων παικτών και μόνο. Θα ήταν καλό να το σκεφτούμε για να κατανοήσουμε πιο αποτελεσματικά και τα στοιχεία της Χρονοστρατηγικής σ’ ένα πλαίσιο πολυκυκλικού Χρόνου. Διότι η υψηλή στρατηγική αξιοποιεί τη θεωρία διακλαδώσεων.