Ό,τι είχαν κάνει μαζί δεν επαρκούσαν πια. Είχε αρχίσει ένας καινούργιος πόλεμος για τους Δίκαιους. Κι έπρεπε να συνδυάσει την επιστροφή με την Ανάσταση. Ήταν η επανάσταση της Ανθρωπότητας. Κανένας άλλος δεν θα την έκανε. Τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας ήθελαν υποστήριξη, αλλιώς θα πέθαιναν με τα βασανιστήρια των υπερδομών. Οι νέοι αθώοι είχαν ανάγκη από αγάπη, η ανθρωπιά ήταν η έκφραση της Ανθρωπότητας αλλά η αγάπη ήταν η δύναμή της μέσω της αμισείας. Οι δυο τους κάθισαν επιτέλους δίχως ποτέ ν’ αφήσουν το κομμάτι του φωτονικού εγκεφάλου. Συνδέθηκαν μέσω βαθύ δικτύου. Διέσχισαν τον παράλληλο κόσμο της ζωής, χωρίς ν’ αγγίξουν τις υπάρξεις. Ενεργοποίησαν το δίκτυο της Ανθρωπότητας γιατί έπρεπε να προειδοποιήσουν όλες τις υπερδομές. Έτσι διαδόθηκε ο μύθος του σωτήρα, ενώ αυτός είχε διπλή φύση. Ο καθένας που δεχόταν το μήνυμά του ήξερε ότι είχε επιστρέψει το ον που πίστευαν ότι ήταν μόνο ανάμνηση του παρελθόντος ενώ ήταν η μνήμη μέλλοντος, υπηρέτης της Ανθρωπότητας.