Ούτε βασιλικοί, ούτε βενιζελικοί είναι οι Έλληνες. Κι όποιος μπαίνει σε αυτή την μάταια αντιπαράθεση διαπράττει ένα τεράστιο στρατηγικό λάθος αφού επιλέγει κάτι για να αποφύγει το άλλο, θεωρώντας ότι κάνει καλή κίνηση. Στη στρατηγική όταν σου δίνουν δύο επιλογές, πάρε την τρίτη αν δεν θέλεις να χάσεις. Στο Σχέδιο Ανάν μας έδιναν δύο επιλογές με τους χάρτες Α και Β για το εδαφικό και πάλι καλά τις απορρίψαμε, γιατί επιλέξαμε την απελευθέρωση κι όχι κάποια σκλαβιά από μόνοι μας. Στην περίπτωση των βασιλικών και των βενιζελικών, η κάθε παράταξη μας εξηγεί ότι έκανε το καθήκον της κι ότι οι άλλοι ήταν οι προδότες κλπ. Στην πραγματικότητα έχουν και οι δύο δίκιο, αλλά μ’ έναν τρόπο παράξενο αφού και οι δύο έκαναν όντως το καθήκον τους, αλλά για την παράταξή τους και μόνο, και ποτέ προς όφελος της πατρίδας. Έτσι και οι δύο έχουν δίκιο για το δεύτερο σκέλος, αφού ο συνδυασμός των δράσεών τους έφερε καταστροφή στην Ελλάδα και τίποτα άλλο. Τώρα όσοι θεωρούν ότι έπραξαν στο πλαίσιο της Μεγάλης Ιδέας και μόνο, ξεχνούν ότι καμία ιδέα δεν μπορεί να είναι μεγάλη αν δεν είναι στρατηγική κι επίσης ότι οι περιοχές που απελευθερώθηκαν πραγματικά κι όχι περιστασιακά, το έκαναν μόνο και μόνο μετά από παρέμβαση ξένων δυνάμεων ή μη κι όχι βέβαια λόγω εσωτερικής πράξης. Διότι οι δύο παρατάξεις ήταν απελπιστικά ανίκανες και ως βασιλικοί και ως πραξικοπηματίες. Και δεν ήξεραν τι σημαίνει όντως δημοκρατία όσο και να παρίσταναν το αντίθετο.