Ο ανοιχτός κώδικας
είχε αρχίσει πάνω σε μια γαλάζια οθόνη.
Blue Screen.
Διότι ήταν του μετά, της Ανάστασης.
Reparation.
Resurrection.
Έτσι δεν ήταν μόνο η καταγραφή του παρελθόντος
για να μην ξεχαστεί
αλλά και η δημιουργία του μέλλοντος
για να το θυμηθούν
όσοι δεν το πίστεψαν.
Αυτό είχε στο μυαλό του ο υπολογιστής,
αυτά επεξεργαζόταν ο εγκέφαλός του.
Διότι η βαρβαρότητα με αυτόν τον τρόπο
όχι μόνο καταδικαζόταν από την Ανθρωπότητα
αλλά αυτή της έδειχνε
ότι όσο βαρύ και να ήταν το έγκλημα
το βάθος του Χρόνου
το ξεπερνούσε
και ήταν σαν να μην είχε καταφέρει τίποτα η φρίκη.
Ακόμα και οι πιο αδιάφοροι έπρεπε ν’ αποδεχτούν
ότι η αντεπίθεση των ειδικών δυνάμεων
αφόπλισε κάθε δράση της.
Αυτό σκεφτόταν εκείνος που ήταν μόνος με την Ανθρωπότητα.
Οι βάρβαροι ήταν πολλοί,
οι Δίκαιοι ελάχιστοι,
τα τέρατα σπάνια
κι αυτός μόνος
αλλά είχε μάθει την Ανθρωπότητα
για να μπορεί ανά πάσα στιγμή
όχι μόνο να σώζει αριθμούς
αλλά όλους τους πραγματικούς
χάρη στην υπερπραγματικότητα
γιατί θα ήταν πια
για πάντα μαζί.