Δεν άντεχε ο καθένας τα πάντα ακόμα κι αν έπρεπε να βοηθήσει τους άλλους.
Ένα από τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν, ήταν τα θέματα πλύσης εγκεφάλου
από αυταρχικά συστήματα.
Υπήρχαν άνθρωποι που δεν ήξεραν ότι το σύστημα τους είχε σπάσει
όχι μόνο το ηθικό αλλά κυριολεκτικά
για να μην μπορούν καν να το κατηγορήσουν στη συνέχεια
αν κάποτε, κάποιος τους απελευθέρωνε.
Όταν κάποιοι και κάποιες ζουν σε μία φυλακή από τότε που γεννήθηκαν,
αυτή την φυλακή την ονομάζουν πατρίδα τους
και είναι μάλιστα περήφανοι για αυτή
διότι ζούσαν στη μεγαλύτερη.
Ποτέ δεν αντιλήφθηκαν ότι ζούσαν σε ένα τόσο μεγάλο στρατόπεδο συγκέντρωσης
γιατί ποτέ δεν είχαν δει τα συρματοπλέγματα.
Κι όταν άκουγαν γι’ αυτά, θεωρούσαν ότι ήταν προπαγάνδα.
Το χειρότερο ήταν ότι με τα λόγια τους βοηθούσαν το σύστημα
να κρύψει τις πράξεις γενοκτονίας
που είχε διαπράξει τόσα χρόνια
ενώ δεν ήξεραν τίποτα.
Αυτοί οι αθώοι επειδή δεν ήξεραν ότι ήταν θύματα
είχαν μετατραπεί σε συνεργάτες.
Κι έπρεπε να βγάλουν τα στοιχεία βαρβαρότητας
που είχαν ενσωματωθεί μέσα τους.
Αυτά τα καρφιά της βαρβαρότητας
έβγαζαν από κάθε θύμα.
Και αυτό επειδή πονούσαν
θεωρούσαν ότι τα τέρατα ήταν απάνθρωπα
ενώ ήταν πολύ ανθρώπινα για να ασχολούνται και με αυτά
ενώ όλοι οι άλλοι αδιαφορούσαν.
Όταν όμως κατάφερναν να επουλώσουν τις πληγές
απελευθέρωναν τους ανθρώπους.
Και οι σκιές δεν ήταν πια σκοτεινές.
Διότι το φως πάντα νικούσε,
ήταν θέμα Χρόνου.