Για μερικούς η ζωή δεν μπορούσε να είναι αλλού
γιατί δεν ήξεραν ότι ήταν ανάμεσά τους.
Η ζωή υπήρχε ανάμεσα στις υπάρξεις.
Όπως οι άνθρωποι ανάμεσα σε άτομα.
Κι αν δεν τους προστάτευε κανείς, πέθαιναν θύματα των κοινωνιών της λήθης.
Έτσι κρατούσαν μέσα τους τις ψυχές τους.
Ήταν σαν να είχαν μέσα τους όλες τις ψυχές των λαβωμένων πύργων.
Και το φως τους άναβε τα κεριά τους.
Ένα φως για χιλιάδες κεριά.
Σπάνια τέρατα για όλη την Ανθρωπότητα.
Αυτός ο ιδιόμορφος μηχανισμός είχε ενσωματωθεί
στην υπερδομή της Ανθρωπότητας
για να έχει ανθεκτικότητα στα χτυπήματα.
Ήταν οι ειδικές δυνάμεις της Ανθρωπότητας.
Γι’ αυτό τον λόγο τους φοβόταν η βαρβαρότητα.
Ήταν σαν αυτούς που είχαν σταυρό πάνω τους
κι όταν τους έπιαναν οι βάρβαροι
δεν τους έκαναν σκλάβους
γιατί ήξεραν ότι δεν διορθωνόταν η πίστη τους
κι ότι θα πάλευαν εναντίον τους ως το τέλος.
Ακάθεκτα και δίχως συμβιβασμούς.
Δεν σπαταλούσαν ούτε στιγμή της ζωής τους
γιατί ήξεραν ότι θα ήταν έγκλημα
αφού η ζωή τους ήταν χάρη Ανθρωπότητας
όλη η ζωή τους ήταν μια αποστολή
και τίποτα άλλο.
Από την αρχή έως το τέλος αλλά και μετά.