Η επαφή πρώτου τύπου έγινε στο επίσημο γεύμα.
Είχε βέβαια προηγηθεί η συνάντηση στο ξενοδοχείο αλλά είχε μόνο έναν διπλωματικό και σχεδόν τυπικό ύφος. Άνθρωποι από διάφορες χώρες πάλευαν για το ίδιο ιδανικό και για τον ίδιο λαό.
Ενώ τώρα στο ίδιο τραπέζι ήταν μαζί τους τέσσερις πρώην εγκλωβισμένοι
δύο γυναίκες με την παραδοσιακή φορεσιά και δύο άντρες.
Υπήρχε και μια κοπέλα από την πρωτεύουσα.
Στην αρχή, μιλούσαν και οι πέντε στη γλώσσα τους
για δικά τους εσωτερικά προβλήματα
και δεν υπήρχε λόγος παρέμβασης.
Η αλλαγή φάσης άρχισε όταν έβαλαν γαλλικά στα αραβικά τους.
Τότε κατανόησαν την κατανόησή μας κι ανοίχτηκαν.
Δίχως όμως να πουν τίποτα το ιδιαίτερο.
Όμως άρχισαν οι ερωτήσεις για τη φορεσιά τους και για άλλα τεχνικά ζητήματα που φαινομενικά έμοιαζαν με λεπτομέρειες.
Δεν ήταν.
Αφού στη σκέψη του, ήταν ενδείξεις και χαρακτηριστικά πολιτισμού.
Έτσι κατάλαβαν το ενδιαφέρον του
κι ομολόγησαν ότι παλαιότερα ήταν εγκλωβισμένοι.
Είχαν καταφέρει να ξεφύγουν πριν δέκα χρόνια
από το απαράδεκτο καθεστώς της βαρβαρότητας
που είχε εγκλωβίσει τη ζωή τους για χρόνια.
Και τώρα πάλευαν για να αναγνωριστούν τα δικαιώματα του λαού.
Τους άγγιξε το θέμα της στρατηγικής
και συμφώνησαν ότι το πρόβλημα είναι ένα τεχνητό δημιούργημα
που είχε κατασκευάσει η γειτονική χώρα για να έχει πρόσβαση
στον Ατλαντικό Ωκεανό.
Η συζήτηση άγγιξε πιο βαθιά σημεία που αφορούσαν τη ζωή του λαού της ερήμου.
Για αυτούς δεν ήταν μόνο ένας αγώνας
αλλά η ίδια η ζωή τους
και η ζωή των οικογενειών τους που ήταν ακόμα στα στρατόπεδα.
Ποιος ξένος μπορούσε να φανταστεί τον πόνο τους;
Ποιος μπορούσε να τον καταλάβει και να τον μοιραστεί;
Ένας άνθρωπος που άνηκε στην Ανθρωπότητα
και που πάλευε για τα Δικαιώματά της.
Έτσι ένιωσαν ότι τους καταλάβαινε
κι έδωσαν όλα τα στοιχεία τους για να τον φιλοξενήσουν
όταν θα ερχόταν στην πατρίδα τους.