Για τους Αυτόχθονους Λαούς που είχαν υποστεί γενοκτονίες
η έννοια της διασποράς δεν ήταν η κατάλληλη.
Διότι είχαν διωχτεί και καταπατηθεί.
Δεν ήταν η επιλογή τους να βρεθούν σε ξένους τόπους.
Και τώρα με τα Δικαιώματα των Αυτόχθονων Λαών
μπορούσαν να διεκδικήσουν την κλεμμένη τους ζωή.
Σιγά σιγά, εμφανίστηκε και ο Καναδάς στον ψηφιακό χάρτη.
Κι αυτός είχε ζήσει πολλά.
Κι αυτός ήταν τεράστιος.
Κι αυτός δεν ήταν τόσο γνωστός σε πολλούς.
Κι εκεί είχαν δικαιώματα οι Αυτόχθονες Λαοί.
Ο καθένας μπορούσε να δει ότι αυτή η έννοια
ενσωμάτωνε μέσα της μια παγκοσμιότητα.
Κι αυτό έδινε νόημα στην όλη προσπάθεια
αφού αφορούσε πάμπολλα κομμάτια της Ανθρωπότητας.
Ήταν ένα γνήσιο υπόβαθρο του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών
όπου ο καθένας είχε δικαίωμα όχι μόνο να υπάρχει
αλλά και να ζει ελεύθερος.
Ταυτόχρονα έπρεπε να δοθούν πολλές μάχες από τους Λαούς
για να μην καταπατηθούν από τα συστήματα
που αποτελούσαν τα εργαλεία της βαρβαρότητας.
Τίποτα δεν υπήρχε δικαιωματικά.
Δικαιώματα που δεν διεκδικείς δεν υπάρχουν επί του πρακτέου.
Έτσι μετά τον Καναδά, στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
και ειδικά στη Νέα Υόρκη
έπρεπε να παίξει ένα ρόλο στρατηγικό
για την ανάπτυξη του αδιανόητου
μέσω της ουτοπίας.
Η αποστολή ενώ ήταν η συνέχεια
ήταν ταυτόχρονα και μια αρχή.
Διότι απαιτούσε μια καινοτομία
για να εξελιχθούν τα Δικαιώματα σε άλλο επίπεδο.
Όμως οι Αυτόχθονες Λαοί είχαν προτεραιότητα προς το παρόν λόγω επιβίωσης.
Έκτακτη ανάγκη.