Ο μικρός μαθητής ήθελε να μάθει shogi.
Κι ο Sensei το αποδέχτηκε αλλά βέβαια με τον δικό του
τρόπο κι ο μαθητής που δεν ήξερε συμφώνησε.
Έτσι άρχισαν με την αναγνώριση των Kanji.
Έπρεπε να μάθει τον συμβολισμό
των κομματιών και των πιονιών.
O Sensei τον έβαλε να τα γράψει
σαν να ήταν ζωγραφική
έτσι ώστε να εξοικειωθεί και το χέρι του
κι όχι μόνο τα μάτια του.
Άρχισε λοιπόν ο μικρός να γράφει
με τις συμβουλές του.
Κι όταν το kanji ήταν καλό,περνούσε στο επόμενο.
Μ’ αυτόν τον τρόπο άρχισε να βλέπει
αυτό που αρχικά κοίταζε μόνο.
Μόνο τότε του είπε για τον κώδικα
που ακολουθούν για να βάλουν
τα κομμάτια και τα πιόνια.
Ταυτόχρονα του εξήγησε στοιχεία του σεβασμού
που ανήκουν στον ιαπωνικό κώδικα.
Ο μικρός μαθητής ξαφνιάστηκε
που είχαν σημασία και αυτές οι λεπτομέρειες
αλλά μετά κατάλαβε ότι ήταν ενδείξεις.
Τότε χαμογέλασε για πρώτη φορά.
Τα κομμάτια και τα πιόνια παρέμειναν ακίνητα
πάνω στο shogiban.