Υπάρχει κάποιος που δεν βλέπει ότι πρόκειται για μια βαρβαρότητα;
Δεν βλέπουμε τι κάνει το βάρβαρο καθεστώς της με τον πυρηνικό εξοπλισμό;
Πόσες ατομικές βόμβες πρέπει να δοκιμάσει για να πούμε φτάνει;
Μήπως περιμένουμε να ρίξει την πρώτη στη Νότια Κορέα;
Γιατί πρέπει να γίνει πρώτα ένα πυρηνικό έγκλημα για να πούμε κάτι;
Αφού βλέπουμε ότι τα ψηφίσματα του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών δεν τους αγγίζουν δεν πρέπει να αλλάξουμε στρατηγική;
Σε τι βοηθάει η καθυστέρηση;
Ποιο είναι το όφελος;
Μήπως θέλουμε να κινητοποιηθούν και οι πιο απαθείς;
Σκεφτήκαμε ότι τότε μπορεί να είναι αργά πια διότι θα έχουμε ήδη θύματα;
Έχει νόημα να κρατάμε μια ουδέτερη στάση;
Τους βορειοκορεάτες που υποφέρουν από αυτό το απαράδεκτο καθεστώς τους σκεφτόμαστε;
Ή απλώς θεωρούμε ότι είναι όλοι το ίδιο και δεν πειράζει;
Και όμως δεν ανήκουμε όλοι στην Ανθρωπότητα;
Γι’ αυτό είναι σημαντικό να υπάρξει μια ενίσχυση των αθώων και να μην περιμένουμε να γίνουν θύματα για να πάρουμε την σωστή απόφαση. Είναι δικαίωμα της Ανθρωπότητας να προστατευτεί από τη βαρβαρότητα. Και το βορειοκορεάτικο καθεστώς δεν είναι τίποτα άλλο από την πρακτική έκφραση της βαρβαρότητας. Δεν υπάρχει λοιπόν καμία δικαιολογία για την αδράνεια και την απραξία. Οι άνθρωποι υποφέρουν στη Βόρεια Κορέα. Και οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να φοβούνται στη Νότια Κορέα. Είδαμε ήδη τι μπορούσαν να κάνουν άτομα σαν τον Χίτλερ, τον Στάλιν, τον Κεμάλ, τον Πολ Ποτ που ήταν όλοι γενοκτόνοι.
Τα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας δεν γίνονται μόνα τους.
Θέλουν γενοκτόνους βέβαια.
Αλλά ταυτόχρονα και αδράνεια των αδιάφορων.
Γι’ αυτό έχει σημασία να αντιδράσουμε και να δράσουμε.