Στο Montréal, στο περιθώριο του 12ου Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ, κανείς δεν ξέχασε τα θύματα των βασανιστών του Polisario μέσα στα στρατόπεδα του Tindouf. Ακόμα κι αν κάποιοι τους ονομάζουν τους ξεχασμένους του Tindouf, αυτό δεν συμβαίνει για όλους τους μαχητές των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Τα ψυχικά και φυσικά δεινά αντιπροσωπεύουν όντως ένα δράμα, μια ανοιχτή πληγή, πάνω στην οποία είναι απαραίτητο να σκύψουμε για να αναζητήσουμε όχι μόνο μία λύση αλλά μια πραγματική απελευθέρωση γιατί με το πρόσχημα της διαχείρισης μιας τεχνητής σύγκρουσης που δημιουργήθηκε για λόγους αποκλειστικά γεωπολιτικούς, είναι τα θύματα που σιγά σιγά απαλείφονται. Πράγματι, το Polisario αναζητά τον εκμηδενισμό κάθε εσωτερικής αντίστασης γιατί υπολογίζει ότι η ακραία αντίσταση αυξάνεται ακατάπαυστα. Και ότι δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να επηρεάσει Κράτη που βλέπουν όλο και πιο καθαρά ότι η οντότητα του Rasd δεν ήταν παρά ένα λάθος του ιδεολογικού παρελθόντος ανίκανη να αντιπροσωπεύσει το οτιδήποτε. Έτσι αυτή η μαρτυρία στο Montréal αποκτά ζωτική σημασία για να δείξει σε όλο τον κόσμο ότι τα θύματα του Polisario είναι συνεχώς στο πνεύμα μας καθώς αγωνιζόμαστε για την ελευθερία αυτού του λαού.