Έξω από το αυστηρό πλαίσιο της αποαποικιοποίησης μπορούμε να εξετάσουμε τα εδάφη που ονομάζονται μη αυτόνομα με ένα τοποστρατηγικό όραμα. Στην πραγματικότητα η κλασική προσέγγιση συνίσταται στο να θεωρεί την έννοια της απόστασης σαν ένα στοιχείο κλειδί. Ωστόσο είναι σαφές και κυρίως αυτό είναι κυρίως σωστό για τα νησιά που αντιπροσωπεύουν την μεγαλύτερη πλειοψηφία των περιπτώσεων, ότι η φύση του φυσικού συνόρου δεν παρακωλύεται. Αυτό σημαίνει ουσιαστικά ότι τα νησιά έχουν το δικαίωμα να προσαρτηθούν σε όποιον θεωρούν καλό ή ακόμα και να είναι ανεξάρτητα αν αυτό είναι δυνατόν χωρίς να ασχολούνται καθόλου με την έννοια της απόστασης γιατί το πιο σημαντικό είναι η έννοια της σχέσης και αυτή φυσικά δεν έχει νόημα παρά μέσω της θάλασσας ή του ωκεανού.Αν επιπλέον αυτή η σχέση είναι διαχρονική με ένα Κράτος, τότε μπορούμε να μιλάμε για πραγματικό δεσμό ανάμεσα και στον χώρο της Χρονοστρατηγικής. Τα νησιά κοιτούν τον κόσμο διαμέσου των σχέσεων τους κι όχι των εδαφών που είναι κοντά τους. Είναι άλλωστε γι’ αυτόν τον λόγο που σκεφτόμαστε ότι οι λαοί των νησιών έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα της επιλογής της προσάρτησής τους σύμφωνα με τα στρατηγικά τους ενδιαφέροντα.