Η αντίσταση στη βαρβαρότητα δεν είναι μία θεωρητική πράξη. Και δεν αφορά μόνο το εθνικό επίπεδο. Έχει νόημα και για το ανθρώπινο. Αυτό σημαίνει ότι είμαστε υπεύθυνοι για τις πράξεις μας και στο τοπικό. Και δεν έχουμε καμιά δικαιολογία όταν δεν παράγουμε έργο επειδή μας καταπατά η βαρβαρότητα. Δεν υπάρχει λόγος για την απουσία της αντίστασης παρά μόνο η δική μας η δειλία. Κι αν κάποιος θεωρεί ότι είναι γραφικός επειδή αντιστέκεται, είναι απλώς επειδή έχει ήδη επηρεαστεί από τους ραγιάδες. Η βαρβαρότητα εισέρχεται παντού όταν βλέπει ότι υπάρχει περιθώριο. Όλοι όσοι μιλούν για το βιοποριστικό τους για να δικαιολογηθούν ότι είναι άπραγοι, είναι ήδη σκλάβοι της βαρβαρότητας, διότι εξαρτούνται ήδη από αυτήν. Όλοι όσοι ξέχασαν ότι οι πατρίδες τους δεν είναι χαμένες, είναι ότι έχουν βάλει την ψυχή τους μέσα στην λήθη και λένε ψέματα στον εαυτό τους και στους δικούς τους. Διότι τα κατεχόμενα περιμένουν την απελευθέρωση. Όλοι όσοι συμβιβάζονται με μια κυβέρνηση του κενού, που θέλει να φύγει αλλά είναι ανίκανη ακόμα και γι’ αυτό το τίποτα, θα έχουν ενοχές μόλις την διώξουμε και θα μοιάζουν με αυτούς που έπρεπε να φορούν κουκούλα για να κατηγορήσουν τους άλλους, μόνο που θα τους καταδικάσει η ίδια η ιστορία. Διότι η Ανθρωπότητα δεν ξεχνά και πάντα παλεύει ενάντια στη βαρβαρότητα.