Όταν μια πόλη σέβεται τον εαυτό της, η αξιοποίηση της είναι εντελώς διαφορετική, διότι ακόμα και το παρελθόν της είναι στοιχείο του μέλλοντός της. Τέτοιο παράδειγμα, και μάλιστα χειροπιαστό, είναι μια πόλη που έχει ιστορικά τείχη. Μόνο και μόνο η ύπαρξή τους δίνει το στίγμα της ιστορικής πόλης. Έχουμε μάλιστα παραδείγματα που έχουν μετατρέψει την πόλη σε μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς. Σε αντίθεση, έχουμε πόλεις που όχι μόνο δεν τα έχουν αξιοποιήσει, αλλά τα έχουν ανοίξει ή ακόμα και καταστρέψει τοπικά, γιατί δεν έχουν δώσει οι κάτοικοι καμιά σημασία σ’ αυτό το στοιχείο. Αυτή η περίπτωση εμφανίζεται όταν απουσιάζει η έννοια της συνέχειας και η τοπική κοινωνία θεωρεί ότι μόνο αυτή έχει νόημα. Στην πραγματικότητα, αποφασίζει μόνη της ότι είναι η αρχή κι ότι αυτό το παρελθόν δεν την αγγίζει. Αυτές οι δύο περιπτώσεις είναι μη συγκρίσιμες. Η πρώτη έχει ενσωματωθεί στην ιστορία της Ανθρωπότητας, ενώ η δεύτερη κινδυνεύει να χαθεί στη λήθη της κοινωνίας που σβήνει χωρίς ν’ αφήσει ίχνος για τους επόμενους ανθρώπους. Όμως υπάρχει επιλογή. Αυτό πρέπει να θυμόμαστε.