Στην κλασσική εκπαίδευση, το θέατρο χρησιμοποιείται ελάχιστα και μερικοί από τους μικρούς ανθρώπους δεν έχουν ασχοληθεί επί της ουσίας ποτέ με το θέατρο. Ενώ αυτό ανήκει εκ φύσης στην έξυπνη παιδεία, όχι απλώς επειδή αποτελεί μνημοσύνη της Ανθρωπότητας από την Αρχαιότητα, αλλά για την προσομοίωση που είναι. Το θέατρο επιτρέπει να ζήσουμε πολλές ζωές, επιτρέπει να εξετάσουμε πολλά σενάρια, να μελετήσουμε τους χαρακτήρες των ανθρώπων, να σκεφτούμε ομαδικά την ολοκλήρωση ενός έργου. Διότι στο θέατρο η ανθρώπινη φύση και η συνεννόηση είναι θεμελιακά στοιχεία. Δεν μιλούμε, βέβαια, για την επιθεώρηση που είναι καθαρά κοινωνική και δεν έχει βάθος χρόνου, αλλά για το γνήσιο θέατρο από το αρχαίο, το κλασσικό έως το πειραματικό. Αυτό το θέατρο ανήκει στην έξυπνη παιδεία και είναι μάλιστα από τα πρώτα μαθήματα όσον αφορά στην έννοια της ομάδας. Επίσης, η συγγραφή του, η σκηνοθεσία του αλλά και τα σκηνικά τους είναι μια μορφή δημιουργίας ενός παράλληλου κόσμου που δίνει τη δυνατότητα να εκφραστούμε διαφορετικά και βαθιά πάνω σε θέματα ουσίας. Αυτή η προσέγγιση είναι διαχρονική και φαίνεται με το πάχος της ιστορίας που διαθέτει το θέατρο από τότε που υπάρχει και σε επίσημη μορφή μάλιστα. Έτσι στην έξυπνη παιδεία, το θέατρο αποτελεί βασικό πυρήνα της ομαδικότητας με βάση τις σχέσεις και τους δεσμούς και δείχνει πρακτικά την έννοια της ομαδικής υπέρβασης, όταν ο καθένας παίζει ένα ρόλο συντονισμένο με τους άλλους. Διότι είναι μια ανθρώπινη σκακιέρα το θέατρο, όπου τα κομμάτια ενώνονται για να προστατέψουν την ουσία που παράγει η νοημοσύνη και η μνημοσύνη.