Αν αντιληφθούμε ότι ο διαχωρισμός μεταξύ ανθρώπου και ζώων είναι παράλογος κι ότι ο διαχωρισμός μεταξύ ανθρώπου και φύσης δεν έχει νόημα, τότε πρέπει να κατανοήσουμε ότι η θέση του ανθρώπου δεν είναι αυτή που νομίζουμε με απλοϊκό τρόπο. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος μπορεί να συνειδητοποιήσει πως η όλη φύση του πλανήτη λειτουργεί μ’ έναν τρόπο ενιαίο, πρέπει να κατανοήσει και ποιος είναι ο ρόλος του. Διότι αυτός δεν είναι η εκμετάλλευση των πάντων για το όφελος του, αφού σε βάθος χρόνου είναι καταστροφικό. Μ’ αυτήν την έννοια, ο άνθρωπος σέβεται όλο και περισσότερο το περιβάλλον που δεν είναι τίποτα άλλο από ένα τοπικό κομμάτι της φύσης. Και στο πεδίο δράσης του βρίσκονται όλα τα άλλα ζώα. Έτσι, είναι με αυτά που πρέπει να βρούμε μια ισορροπία και όχι δίχως αυτά, όπως νομίζουν μερικοί που δεν έχουν φωτιστεί ούτε από τη σκέψη τους, ούτε από τη θρησκεία τους. Έτσι, σιγά σιγά μπορούμε ν’ ανακαλύψουμε ότι ο άνθρωπος όταν κατανοεί την ανθρωπιά των ζώων μπορεί να γίνει το ζώο που προστατεύει τη ζωή, δίχως αυτό να σημαίνει απαραίτητα μια ανωτερότητα. Έχει απλώς τη δυνατότητα με τη νοημοσύνη, που δεν είναι μοναδική, αλλά που επαρκεί, για να αποκτήσει ένα νόημα η ζωή του μέσω των πράξεών της. Με άλλα λόγια, αν είναι ικανός ν’ ακολουθήσει το νοητικό σχήμα: Αγαπάτε αλλήλους, τώρα θα προστατέψει και τα ζώα από τις πράξεις βαρβαρότητας που δεν είναι απαραίτητη σε τίποτα όταν γνωρίζεις ότι η ζωή τους δεν είναι μόνο μια ύπαρξη.