Στη συναυλία
κανένας δεν είχε
ξεχάσει το συνάδελφο
που είχαν ακολουθήσει
στην τελευταία κατοικία του
μετά από είκοσι πέντε χρόνια
συμβίωσης και συνεργασίας
για το κοινό έργο
της κλασικής μουσικής
και γι’ αυτό το λόγο
υπήρχαν λουλούδια
σε μια καρέκλα
μπροστά στον διευθυντή
της ορχήστρας
βέβαια μαζί
ήταν κι ένα σκυλάκι
μάλλον σύμβολο
της Ελίζαμπεθ
έτσι κι εμείς
συγκινηθήκαμε
και το Στάμπατ Μάτερ
ακούστηκε
διαφορετικά
στην καρδιά μας.