Αν εξετάσουμε τη γενοκτονία μέσω του νοητικού σχήματος των Δικαιωμάτων της Ανθρωπότητας τότε θα αντιληφθούμε ότι πρόκειται για την αρχή. Ενώ παραδοσιακά θεωρούμε ότι η γενοκτονία είναι το έσχατο σημείο μιας διαδικασίας, αν εμβαθύνουμε το έργο του Lemkin, συνειδητοποιούμε ότι μας έδωσε με τον όρο γενοκτονία το πρώτο σημείο από το οποίο μπορούμε να χτίσουμε τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας. Διότι η γενοκτονία δείχνει ότι η Ανθρωπότητα έχει το δικαίωμα να μην γενοκτονηθεί. Στη συνέχεια αν ακολουθήσουμε τη διαδικασία διόρθωσης, βλέπουμε ότι η ποινικοποίηση, μπορεί να ερμηνευτεί ως απαγόρευση βαρβαρότητας. Με αυτόν τον τρόπο, η συγγραφή των βιβλίων ιστορίας είναι η συνέχεια του βιβλίου που έχει την μαύρη σελίδα λόγω της γενοκτονίας. Διότι πρέπει να υπάρχουν και οι επόμενες που θα συνεχίσουν τις προηγούμενες. Και το θέμα της αποκατάστασης ουσιαστικά σημαίνει ότι η Ανθρωπότητα δεν ξεχνά κι έχει το δικαίωμα στη μνήμη. Επίσης αυτό το γεγονός εξηγεί το νοητικό σχήμα ο Χρόνος είναι μαζί μας, τουλάχιστον σε μία από τις πολλαπλές εκδοχές του. Αν συνδυάσουμε όλα αυτά τα συστατικά δεν καταλαβαίνουμε μόνο γιατί οι βάρβαροι δεν θέλουν καν την αναγνώριση της γενοκτονίας αλλά ξέρουμε γιατί πρέπει να τα προστατέψουμε σαν την κόρη οφθαλμού κι ότι βέβαια η διεκδίκηση δεν είναι ποτέ μια εκδίκηση. Τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας σιγά σιγά χτίζονται ακόμα κι αν είναι λίγοι αυτοί που βλέπουν ότι μια μέρα θα εμπλουτίσουν και τη Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών που άρχισε με την έννοια της γενοκτονίας χάρη στον Lemkin.