Σε διάταξη μάχης πρέπει να είναι ο Ελληνισμός, γιατί είναι πολλά τα μέτωπα και σε πολλαπλά επίπεδα. Κι όσοι ασχολούνται με τον κομματισμό, τον δογματισμό και τον φανατισμό δεν πρόκειται να βοηθήσουν σε τίποτα για τον απλούστατο λόγο ότι είναι ανίκανοι να κάνουν και τίποτα άλλο. Κι αν ο Ελληνισμός είναι ακόμα ζωντανός δεν είναι χάρη σ’ αυτά τα τεχνάσματα της μικροπολιτικής, αλλά σε πράξεις που άφησαν ίχνη ακόμα και μετά από αιώνες, γιατί είχαν μια διαχρονική αξία. Αυτά που βλέπουμε στην Ελλάδα αλλά και στην Κύπρο οφείλονται σ’ ένα επίσημο ραγιαδισμό που φαίνεται να είναι πολιτικά ορθός. Βλέπουμε στην εξουσία άτομα που δεν ξέρουν τι να την κάνουν ακόμα και όταν την έχουν. Αρκεί να εξετάσουμε το θέμα της ελληνικής ΑΟΖ που αργεί τόσο πολύ δίχως κανένα σοβαρό λόγο και τον εκφυλισμό του διαγωνισμού υδρογονανθράκων διότι είχαν άλλες προτεραιότητες. Εδώ υπάρχουν ο Πύρρος, ο Αχιλλέας και ο Μινώας και ακόμα περιμένουμε απλές κινήσεις: το άνοιγμα ενός φακέλου και την αρχή νέων σεισμικών. Το ίδιο βλέπουμε και με τον ελληνικό ζεόλιθο για να μη μιλήσουμε για την ελληνική καινοτομία. Κι ενώ υπάρχουν όλα αυτά τα εργαλεία ανάπτυξης και ανάκαμψης, κανείς δεν αναφέρεται σε αυτά, γιατί ασχολείται με άλλα πιο πολιτικά. Όμως η πολιτική είναι σαν την οικονομία, από μόνη της δεν μπορεί να φέρει λύσεις και αυτό ειδικά όταν υπάρχουν προβλήματα σοβαρά σε εθνικό επίπεδο. Έτσι θα συνεχίσουμε τον αγώνα του Ελληνισμού δίχως αυτούς, αφού θα περάσουν και θα θυμόμαστε μόνο το έργο που έχει ενέργεια και στρατηγική, τίποτα άλλο.