Η παραγωγή έργου είναι προαπαίτηση για να σε πιστέψει και για να σ’ εμπιστευτεί κάποιος. Στην αρχή μπορεί να σε αμφισβητεί για λόγους αντανακλαστικούς ή απλώς επειδή δεν έχει την νοοτροπία αυτή. Μπορεί ο λόγος να είναι ακόμα και νοητικός, διότι η νοόσφαιρα δεν έχει την ικανότητα να απορροφήσει τη φιλοσοφία της ύπαρξης σου. Ενώ όταν σε βλέπει να παράγεις ακάθεκτα ένα έργο, ό,τι και να συμβεί, όποιες και να είναι οι συνθήκες ακόμα και αντίξοες, τότε αρχίζει να βλέπει τα πρώτα στοιχεία που ανατρέπουν την αρνητικότητά του. Στη συνέχεια όταν βλέπει ότι δεν περιμένεις τίποτα από αυτόν αλλά συνεχίζεις να βοηθάς τους άλλους, τότε αρχίζει να αλλάζει γιατί βλέπει ότι δεν υπάρχει κάποιο προσωπικό όφελος, αλλά μόνο το συλλογικό. Τότε έρχεται με το μέρος σου για να βοηθήσει και αυτός, όχι εσένα βέβαια, αλλά την βοήθεια σου και αυτό αρκεί για να δυναμώσει το έργο και να γίνει ακόμη πιο ανθεκτικό. Αυτή είναι η πορεία του Ελληνισμού για την Ανθρωπότητα. Και αυτή πρέπει να είναι και η στρατηγική της Ελλάδας μετά από αυτά που ξεπεράσαμε, γιατί μόνο έτσι θα αλλάξουν οι νοοτροπίες, μόνο έτσι θα σηκωθεί και πάλι, με το μέτωπο ψηλά.