Δεν υπάρχει λύση του Κυπριακού χωρίς ΑΟΖ. Και τι εννοούμε μ’ αυτό το σχήμα, είναι απλό. Η Κύπρος έχει θεσπίσει την ΑΟΖ το 2004 κι έχει κάνει οριοθετήσεις με την Αίγυπτο το 2003, με τον Λίβανο το 2007 και το Ισραήλ το 2010. Από το 2011 έχει αρχίσει την έρευνα για φυσικό αέριο στα κοιτάσματα Αφροδίτη, Ονασαγόρα και Αμαθούσα. Το 2015 απέδειξε ότι το κοίτασμα Αφροδίτη είναι εμπορεύσιμο. Μόνο που δεν πέρασε ακόμα στο στάδιο της εξόρυξης που είναι η πιο σημαντική υλοποίηση όλου αυτού του στρατηγικού σχεδιασμού που έχει ως βάση την ένταξη της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρέπει λοιπόν ν’ αντιληφθούμε ότι όσοι βιάζονται να βρουν μια λύση του Κυπριακού αυτήν την περίοδο, επί της ουσίας δεν θέλουν να αξιοποιήσουν εξολοκλήρου την ΑΟΖ και τις δυνατότητες που δίνει στην Κύπρο, ως εργαλείο απελευθέρωσης από μια εγκλωβισμένη κατάσταση. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι βλέπουν το όφελος της ΑΟΖ και τη δύναμή της, αλλά θέλουν να την αποφύγουν διπλωματικά. Κι όμως η ΑΟΖ είναι για όλες τις κοινότητες της Κύπρου χωρίς καμία εξαίρεση, άρα ποιο είναι το πρόβλημά τους. Η ΑΟΖ έχει θετική ενέργεια και πρέπει να αξιοποιηθεί. Έτσι η λύση του Κυπριακού πρέπει να βασίζεται πάνω στη Ευρωπαϊκή Ένωση και την Κυπριακή ΑΟΖ για να είναι όχι μόνο τεχνητά βιώσιμη, αλλά δίκαιη και στρατηγικά ορθή.