Όταν υπάρχει κρίση, είναι κλασικό να εμφανίζεται και η πολιτική χειραγώγηση που ποντάρει πάνω στις δυσκολίες των ανθρώπων για να χτίσουν ένα πλαίσιο προπαγάνδας, αφού θεμελιώνεται πάνω σε πιστεύω που έχουν δημιουργηθεί από πριν. Η χειραγώγηση αρχίζει πρώτα με την ερμηνεία των γεγονότων που αλλοιώνει την ουσία τους λόγω του εκφυλισμού που παράγεται από τεχνητούς συσχετισμούς που δεν έχουν κανένα νόημα ορθολογικά. Μόνο που οι άνθρωποι όταν υποφέρουν, είναι πιο δεκτικοί από τέτοιου τύπου εξηγήσεων. Στη συνέχεια δημιουργείται ένα παραμύθι της επίλυσης του προβλήματος με συνήθως άγνωστα κονδύλια που υποτίθεται υπάρχουν, αλλά βέβαια άλλοι τα κρύβουν. Μετά έρχεται η ώρα της αλήθειας κι εμφανίζονται οι εκλογές που ξεκαθαρίζουν τα πάντα υποτίθεται. Αφού ο στόχος της εξουσίας επιτευχθεί αλλάζουν όλα τα δεδομένα, διότι τελειώνει το δυνητικό πλαίσιο κι εμφανίζεται το πραγματικό. Τότε αρχίζουν τα δύσκολα και η χειραγώγηση πρέπει να περάσει σ’ ένα στάδιο πιο έντεχνο για να κρατήσει τουλάχιστον τις επιπτώσεις. Όμως τα κούφια λόγια δεν έχουν αντίκτυπο και τα πράγματα δυσκολεύονται όλο και περισσότερο. Έτσι η χειραγώγηση λόγω ρητορικής φτάνει στα όριά της κι αρχίζει η φάση της παθητικής εξομολόγησης, το οποίο ακολουθεί η εξιλέωση, αλλά τότε ο λαός είναι πια ενήμερος και αναμένει το τέλος, για να αρχίσει ο άλλος κύκλος.