Το να πάρεις μια απόφαση είναι εύκολο αν δεν υπάρχουν επιπτώσεις. Κι αν είσαι άσχετος με το θέμα πάλι είναι εύκολο, διότι δεν βλέπεις τις επιπτώσεις. Όταν όμως τις βλέπεις, είναι δύσκολο αρχικά αλλά στη συνέχεια η απόφαση θα είναι ορθολογική και στρατηγική. Επιπλέον όταν παίρνεις τέτοιου τύπου απόφαση πρέπει να σκεφτείς τι θα λες γι’ αυτήν μετά από δέκα χρόνια, αφού θέλησες να πάρεις μια θέση. Επειδή έχουμε ζήσει αυτή την περίπτωση, μπορούμε βιωματικά να απαντήσουμε σ’ αυτό το ερώτημα που φαίνεται θεωρητικό στους περισσότερους. Πρέπει όμως να σκεφτείς ότι δεν είσαι ο μοναδικός παίχτης και πρέπει να υπάρχει ένας συντονισμός. Διότι για να αποκτήσει ισχύ η απόφαση πρέπει να είναι ψηλά. Με άλλα λόγια όταν πρόκειται για ένα δημοψήφισμα πρέπει το αποτέλεσμα να είναι ισχυρό για να παίξει ένα ρόλο και να επικρατήσει ένα πλαίσιο. Στην προκειμένη περίπτωση δεν αρκεί να είμαστε θετικοί για να συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις, πρέπει να φανεί ότι είναι η βούληση του ελληνικού λαού κι όχι απλώς μιας πλειοψηφίας, δηλαδή αυτή πρέπει να είναι ενισχυμένη για να δώσει ένα ξεκάθαρο μήνυμα. Αλλιώς το επιχείρημα είναι πια δώρο άδωρον. Αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε για να διεκδικήσουμε τη θέση μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωζώνη για να αξιοποιήσουμε την ελληνική ΑΟΖ.