Υπάρχουν άτομα που πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν γενικόλογες δηλώσεις δίχως να έχουν κανένα κόστος. Με αυτόν τον τρόπο, θεωρούν ότι ο λαϊκισμός δεν έχει όρια όσο είναι αποτελεσματικός. Το πρόβλημα όμως υπάρχει και είναι μάλιστα σοβαρό όταν είναι ειδικοί που ακούν αυτές τις δηλώσεις. Τώρα έχουμε ένα χειροπιαστό παράδειγμα με τους υδρογονάνθρακες. Όταν κάποιος δηλώνει ότι δεν θα αγγίξει ένα μικρό διαγωνισμό για τρία οικόπεδα θαλάσσια και μη, ενώ θα αλλάξει τον επίσημο μεγάλο διαγωνισμό για τα είκοσι θαλάσσια οικόπεδα της ελληνικής ΑΟΖ, για να μπορέσει να στριμώξει τους ξένους επενδυτές, δίνει την εντύπωση ότι δεν θα υπάρχει κανένα κόστος. Έχει λοιπόν ενδιαφέρον να αναλύσουμε τι έγινε με τον μικρό διαγωνισμό. Τα δεδομένα είναι απλά. Μόνο και μόνο οι δηλώσεις έφτασαν για να φύγουν τελικά όλες οι ξένες εταιρείες από τον διαγωνισμό. Πιο συγκεκριμένα, από τον διαγωνισμό έφυγε η ιταλική Enel, η αγγλοολλανδική Shell, η γαλλική Total και η ισπανική Repsol. Έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι είναι όλες ευρωπαϊκές εταιρείες. Πάντως ο διαγωνισμός δεν έχει πια ξένους υποψήφιους και αυτό από μόνο του κοστίζει στην Ελλάδα. Πρέπει αυτό το θέμα να γίνει απολύτως κατανοητό από όλους. Γιατί όσοι πιστεύουν ότι θα πιέσουν τους ξένους προς όφελός μας, τι θα κάνουν τώρα που δεν είναι καν υποψήφιοι. Όμως το πιο σοβαρό πρόβλημα είναι ο μεγάλος μας διαγωνισμός για τα είκοσι θαλάσσια οικόπεδα, διότι πρέπει να έχουμε μεγάλες υποψηφιότητες αν θέλουμε πραγματικά να αξιοποιήσουμε την ελληνική ΑΟΖ και σε αυτό το πλαίσιο να παίξουμε ένα σημαντικό ρόλο για την Ελλάδα, για το εργατικό δυναμικό, για την οικονομία μας. Γι’ αυτόν το λόγο χρειάζεται υψηλή στρατηγική.