Η βασίλισσα, ο πύργος και ο ίππος έβλεπαν ο ένας τον άλλο δίχως να υπάρχει δέσμευση αφού ο δεσμός ήταν χωρίς δεσμά σαν την αρχική ιδέα του 1892. Και αυτός ο συνδυασμός ήταν ήδη από μόνος του μία ένδειξη για την ύπαρξη μίας υποδομής που στήριζε μία δομή ακόμα και αν η υπερδομή δεν ήταν ορατή σε αυτό το στάδιο. Ήταν στο νότιο ημισφαίριο και γι’ αυτό το λόγο χαμογέλασε. Είχε στο νου το πείραμα της περιστροφής του νερού και το είχε συνδυάσει με το εκκρεμές του Foucault. Αφού η ταλάντωση ήταν στην πραγματικότητα μία περιστροφή μέσω της ακρίβειας της παρατήρησης. Επιπλέον το βράδυ είχε αντικρύσει τον αστερισμό του Σταυρού του Νότου και το σημάδι υπήρχε όπως ζούσαν και τα στίγματα. Έτσι υπήρχε μέσα του και η έννοια του ελιγμού πριν καν αρχίσει η πρώτη παρτίδα. Αλλά ποιος πίστευε πια ότι ήταν η πρώτη μετά από όλα αυτά τα στοιχεία. Η μετέωρη πορεία είχε αρχίσει χωρίς προειδοποίηση άλλωστε μερικές δεκάδες δευτερολέπτων επαρκούσαν για ν’ αλλάξει η φάση. Μέσα στον ανελκυστήρα δεν έβλεπε κανείς καμία ένδειξη εκτός από τον δείκτη του μετρητή. Ήταν ένας άλλος τρόπος να διαπιστωθεί το ορθολογικό νοητικό σχήμα του Einstein που του επέτρεψε να διατυπώσει τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας. Εδώ ο κόσμος ήταν κλειστός και η δομή μια τομή ενός κυλίνδρου που επέτρεπε τη σύνθεση των δύο κόσμων του κάτω με τον πάνω. Ήταν ιδιαίτερο το γεγονός ότι για να περάσεις από το ένα απέραντο γαλάζιο στο άλλο έπρεπε να διασχίσεις μία σκουληκότρυπα και του έφερε στο μυαλό του τις γέφυρες Einstein-Rosen. Όταν έφτασε στον προορισμό του ένιωσε την αλλαγή της επιτάχυνσης. Άνοιξαν οι πόρτες της κλειστής δομής και αντίκρισε για πρώτη φορά την υπερδομή. Το Sydney είχε γίνει μία τεράστια σκακιέρα, όπου τα μεγέθη ήταν ριζικά διαφορετικά ακόμα και από την μεγάλη σκακιέρα του Hyde Park.