Μετά τη γενοκτονία είχαν νικήσει τους γενοκτόνους.
Και κανένας από αυτούς δεν θα τολμούσε ν’ αγγίξει την Ανθρωπότητα.
Ο στρατός της ελευθερίας, ή μάλλον όσοι είχαν απομείνει, επέστεφαν στα μέρη τους.
Είχε έρθει και η σειρά του.
Χωρίς να μπορεί να το εξηγήσει σε κάποιον, το ήξερε από την αρχή.
Λες και ήταν ο ίδιος ένα παραδοσιακό boomerang σκαλισμένο σε ξύλο πάντα έτοιμο να χτυπήσει το στόχο και να επιστρέψει στην αρχική του θέση.
Ήταν και αυτό ένα σύμβολο της πολυκυκλικότητας.
Αυτό είχε αντιληφθεί με την πάροδο του Χρόνου.
Έτσι επέστρεψε στην πατρίδα του, όταν έληξε ο πόλεμος.
Τα πράγματα ήταν όπως τα είχε αφήσει.
Τουλάχιστον τα κορμιά των δέντρων.
Τώρα μπορούσε να δει και την ποικιλία της Ανθρωπότητας.
Χάιδεψε και πάλι κάθε κορμό όπως είχε κάνει και με τους στύλους.
Ήταν ανθεκτικοί και ζεστοί σαν το καλοκαίρι που θα ερχόταν.
Και τα ανοίγματά του ήταν παράθυρα στον κόσμο.
Όχι μόνο στον νέο αλλά και στον παλιό.
Διότι το παρελθόν και το μέλλον είχαν γίνει ένα.
Ένας ανθρώπινος δεσμός είχε δημιουργηθεί.
Και αυτός θα έδινε το παράδειγμα στη συνέχεια.
Σε όλους τους αγωνιστές της Ανθρωπότητας.
Με την αποστολή του είχε αποδείξει ότι ακόμα και μακριά, μπορούμε όχι μόνο να είμαστε μαζί, αλλά και να παλέψουμε μαζί ενάντια στη βαρβαρότητα.
Με αυτόν τον τρόπο αγωνίστηκε και στη συνέχεια στην πατρίδα του.
Για ν’ ανέβει η σημαία του δίπλα στην άλλη.
Διότι ήταν το πρέπον.
Έτσι οι επόμενοι χάρη σ’ αυτούς τους αγώνες μπόρεσαν να ζήσουν ελεύθεροι.
Ως ψηφιδωτό ανθρώπινο που ένωνε το γαλανόλευκο, το Σταυρό του Νότου και τον δίχρωμο ήλιο.
Αυτή ήταν η προσφορά του στην Ανθρωπότητα για τους αιώνες των αιώνων.