Και το σύμπαν του ήταν διαφορετικό.
Πολυκυκλικότητα.
Το θέμα δεν ήταν μόνο η θερμοδυναμική.
Ούτε ήταν η εντροπία.
Αλλά το νοητικό σχήμα του μη αναστρέψιμου.
Οι ανωμαλίες είχαν σχέση.
Δεν ήταν ακολουθία.
Μάλλον στρατηγικό μείγμα.
Οι κόμβοι δένονταν πάνω στο διαχρονικό
για να παράγουν υπερχορδή.
Δεν υπήρχε πια το γραμμικό.
Εντόπισε πλεξούδες.
Οι χρονικές αλυσίδες.
Δεν ήταν ανεξάρτητοι.
Θα ήταν γελοίο αφού δεν υπήρχε ατομικότητα σε αυτό το σύμπαν.
Δεν ήταν εξαρτημένοι.
Ελεύθεροι Πολιορκημένοι.
Ο σκοπός δε αγίαζε τα μέσα.
Οι άγιοι τα έκαναν ιερά.
Γιατί το έργο δημιουργούσε το ον.
Και το έργο δεν σταματούσε.
Ακάθεκτα προχωρούσε.
Το άνοιγμα του χρόνου ήθελε νεκρούς πολλούς.
Κι ήταν όλοι γενναιόδωροι.
Δίχως ράσο ή μόνο ένα.
Ποτέ δύο.
Ακτήμονες.
Για το έργο το πρόβλημα ήταν διπλό.
Ανακαλύψεις κι αποκαλύψεις.
Διδαχές και Προφητείες.
Παρελθόν και Μέλλον.
Όλα μαζί ολιστικά.
Μαζί δίχως διάκριση.
Αλλά πάντα μαζί διαχρονικά.
Οι κρίκοι ήταν ελεύθεροι γιατί ήταν αλυσίδες χρονικές.
Σε αυτό το σύμπαν ο χρόνος δεν ήταν γραμμικός, είχε διακλαδώσεις και κάποιες έπρεπε να επιλέξει γνωρίζοντας ότι η επιλογή είναι κόστος.
Έτσι επινόησαν την έννοια της θυσίας.
Δεν ήταν ποτέ άσκοποι.
Αποτελούσε ένα συνδυασμό.
Διότι οι ελιγμοί δεν επαρκούσαν.
Αλλαγή φάσης.
Νέο νοητικό σοκ.
Ακίνητο ταξίδι.
Μέσω των βιβλίων.
Υπολογιστικές δυνατότητες.
Διαδικτυακή επανάσταση.
Οι άλλοι εγκέφαλοι ήταν συνδεδεμένοι.
Και το έργο τους ήταν σκέψη.
Η σκέψη της Ανθρωπότητας.