Η Βενετία ζήτησε βοήθεια από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Ήξερε ότι χωρίς υποστήριξη δεν θα άντεχε πολύ καιρό γιατί οι δυνάμεις της βαρβαρότητας ήταν αμέτρητες.
Η Ισπανία έστειλε σιτάρι στους πολιορκημένους και οχτώ πολεμικά πλοία για ενίσχυση.
Ο Mazarin σκέφτηκε να στείλει τον πρίγκιπα Almerigo d’ Este το 1660 με τέσσερις χιλιάδες άντρες για να ξαναπάρουν τα Χανιά.
Όμως δεν τα κατάφερε .
Και οι βάρβαροι κατέστρεψαν όλα τα χωριά της Κρήτης που υποστήριξαν τις γαλλικές δυνάμεις.
Κι όταν έφτασε και η πανούκλα τα προβλήματα επιδεινώθηκαν.
Αλλά το χειρότερο ήρθε από μακριά.
Ήταν η ειρήνη της Vasvár.
Τον Αύγουστο του 1664.
Η παύση του πολέμου με την Αυστρία επέτρεπε στη βαρβαρότητα να ενισχύσει την πολιορκία του Χάνδακα και να βάλει όλες τις δυνάμεις της ενάντια στους πολιορκημένους.
Κι ο μεγάλος Βεζίρης γίνεται ο διοικητής όλου του στρατού τον Νοέμβριο του 1666.
Ήρθε επίσης βοήθεια από τη Βενετία με το Γάλλο στρατηγό τον Μαρκήσιο de Ville δίχως να μπορέσει ν’ αλλάξει την κατάσταση της πολιορκίας.
Γι’ αυτό το λόγο, η Βενετία έστειλε τον Francesco Morosini.
Δεν ήταν ακόμα ο Doge.
Αλλά είχε ήδη τις ικανότητές του.
Κι άρχισαν οι καινοτομίες.
Μαζί του ήταν και ο Δάσκαλος.
Ήταν η συνέχεια του Δαιδάλου.
Κι όλα όσα ήξερε θα τα εφάρμοζε σε αυτή την πολιορκία.
Η διαφορά χρειαζόταν τη νοημοσύνη.
Και αυτή είχε επιλέξει να παλέψει ενάντια στη βαρβαρότητα.
Η πολιορκία δεν ήταν πια ένα τοπικό πρόβλημα.
Ήταν μία μάχη διαχρονικότητας.
Κι έπρεπε να δοθεί έως το τέλος.