Είχε αρχίσει την πορεία της πάνω από το Βόσπορο, κοντά στο σημείο όπου είχε σχεδιάσει την ανύπαρκτη γέφυρα, αφού κανείς δεν τον πίστεψε.
Πάνω από την Αγιά Σοφιά υπήρχε σταυρός.
Εκεί που τα τετράγωνα άγγιζαν τα χρώματα.
Το μαύρο και το λευκό.
Τον Εύξεινο Πόντο και τη Μεσόγειο.
Πετούσε χρόνια για να βρει το άλλο.
Πέρα από τη γέφυρα και τις θάλασσες, ήθελε το καράβι.
Εκείνο με το σταυρό.
Εκείνο της Αγίας Μαρίας.
Εκείνο του Χριστόφορου.
Και η πεταλούδα έγινε φαινόμενο.
Από τη μια άκρη στην άλλη.
Ποιος θα το πίστευε;
Αν δεν είχε δει τον ελκυστή.
Το σύστημα ήταν δυναμικό.
Και τώρα μακράν ισορροπίας.
Είχε αγγίξει και το Δάσκαλο.
Ήταν η ώρα που έγραφε στα τετράδια.
Σημειώσεις διάφορες.
Όχι όμως αδιάφορες.
Έτσι είδε και την λιμπελούλα.
Πάνω στο ίδιο φύλλο.
Εκείνη όμως δεν πέταξε.
Είχε το βάρος του μελανιού.
Και η πεταλούδα συνέχισε μόνη της.
Αλλά πάντα μαζί με σκέψη.