Έχουμε πήξει με τις ανάγκες και τελικά αυτή η ανάγκη, της Θείας Χάρης τη βάζουμε απλώς στις ανάγκες. Και δεν είναι έτσι, γιατί με μια ανάγκη ασχολείσαι με όλες τις άλλες, ενώ όταν ασχολείσαι με όλες τις άλλες δεν ασχολείσαι με αυτήν. Απλώς να θυμάστε ότι μνημόσυνο είναι πολύ κοντά στη μνημοσύνη. Άρα δεν είναι κάτι που είναι μόνο για τη λύπη. Γι’ αυτό εμείς, στο πιο ακραίο σημείο που φτάνουμε όταν χάνουμε έναν δικό μας, οι άλλοι μας λένε «να τον θυμάστε», που σημαίνει ότι μπορεί ο ρόλος της ζωής μας είναι ήδη αυτό, να θυμόμαστε τους άλλους. Άρα το μνημόσυνο είναι μία υπενθύμιση ευθύνης. Για να το καταλάβουμε λίγο καλύτερα, το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σ’ έναν άνθρωπο είναι να τον ξεχάσουν πριν πεθάνει. Άρα όταν πεθαίνεις μες στη λήθη και το βλέπετε αυτό που είναι πολύ παράξενο και πάντοτε ανατριχιαστικό, είναι ότι ας πούμε βρίσκουμε τα οστά ενός αγνοούμενου, ο οποίος μπορεί να πέθανε στα δεκαεννιά του, τα βρίσκουμε μετά από πολύ περισσότερα χρόνια και τότε γίνεται η ταφή. Άμα το σκεφτείτε, αυτός ο άνθρωπος έζησε περισσότερο νεκρός παρά ζωντανός, την ώρα που γίνεται η ταφή. Αυτό σημαίνει ότι αν δεν το κάνετε αυτό, είναι ότι αυτός είναι πεθαμένος πριν πεθάνει, γιατί τον σβήσαμε. Άρα το μνημόσυνο είναι όντως πολύ σημαντικό, γιατί είναι μια υπενθύμιση ότι το κερί πρέπει να συνεχίζει να φωτίζει. Αν ήμασταν σοβαροί, θα βλέπατε ότι στο μνημόσυνο θα πρέπει να είμαστε χαρούμενοι, γιατί το μνημόσυνο αποδεικνύει ότι δεν ξεχνάμε. Γι’ αυτό όταν έρχεται κάποια βαρβαρότητα, μας απαγορεύουν το μνημόσυνο. Θα πείτε ότι δεν έχει κανένα όφελος αφού είναι νεκρός που είναι νεκρός. Όχι, γιατί αυτό που δεν θέλουν είναι να θυμόμαστε. Κι αυτό έχει μεγάλη σημασία, να σκεφτείτε ότι το μνημόσυνο είναι μια πορεία προς την αλήθεια. Εφόσον αλήθεια είναι η μη λήθη. Άρα είναι μια πορεία που αληθεύει. Επειδή είναι μόνο η μνήμη που έχει αυτή την άμεση σχέση με την αλήθεια, εφόσον είναι το εργαλείο που μας επιτρέπει να μην ξεχνάμε. Άρα ο στόχος είναι η αλήθεια.