Η κοινωνία θεωρεί ότι μια βιβλιοθήκη είναι πάντοτε άχρηστη, με την έννοια ότι δεν ασχολείται με την καθημερινότητα. Αυτό που είναι η καθημερινότητα είναι εκεί που θα βρίσκεται η τουαλέτα, εκεί που θα βρίσκεται η κουζίνα, η κρεβατοκάμαρα. Είναι μερικά σπίτια που δεν έχουν καν βιβλιοθήκη, αλλά το να βρείτε σπίτι που δεν έχει καν κουζίνα είναι δύσκολο. Άρα η βιβλιοθήκη, για την καθημερινότητα, είναι εξαρχής ο χώρος του ανούσιου, γιατί ανήκει στο διαχρονικό στοιχείο της Ανθρωπότητας. Εκεί βρίσκονται συμπυκνωμένα τα βιβλία, οι γραφές, αυτά που μας επιτρέπουν να πούμε πως δεν είμαστε απλώς εφήμερα ζώα, αλλά ότι είμαστε εφήμεροι. Άρα, επειδή νιώθουμε αυτήν την ιδιότητα, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να παράγουμε ένα έργο που θα μείνει. Αυτό είναι τα βιβλία. Είναι το δείγμα ότι κάποιοι κατάφεραν να αφήσουν ένα στίγμα, το οποίο πέρασε στους αιώνες. Και γι’ αυτό όταν διαβάζουμε βιβλία, που έχουν γραφτεί εδώ και αιώνες, είναι πάντα σημαντικό να καταλαβαίνουμε ότι στην ουσία έχουν γραφτεί και για τους αγέννητους. Γιατί τότε ήμασταν έτσι. Άρα η επαφή με τον συγγραφέα είναι μία γέφυρα. Μία ανθρώπινη γέφυρα που δεν σχετίζεται καθόλου με τα κοινωνικά. Δεν έχουμε καμία επαφή με αυτόν, δεν ήμασταν κοντά του, δεν ήμασταν στη γειτονιά του και παρ’ όλα αυτά νιώθουμε ότι την ώρα που γράφει μιλάει και για μας και είμαστε μαζί.