Ας πούμε ότι θαυμάζετε κάποιον τόσο πολύ που μπορεί να είναι, για παράδειγμα, στην ζωγραφική ο Picasso, στη φυσική ο Einstein, στα μαθηματικά ο Καραθεοδωρή. Και λέτε: εγώ τα θαυμάζω αυτά τα ονόματα, πάρα πολύ σημαντικά αυτά τα ονόματα. Και μια μέρα κάποιος σας λέει ότι αυτοί οι άνθρωποι πέθαναν, γιατί δεν υπήρχε κανένας αιμοδότης. Αυτοί οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, όχι άλλοι. Και εκεί την ώρα που σας λένε ότι πέθαναν, σας λένε και την ομάδα αίματος και είναι η δική σας. Το βλέπετε σαν σχήμα αυτό; Εκείνη τη στιγμή, φανταστείτε ότι ήσασταν στην ίδια πόλη. Και ρωτάμε: τι άλλο θέλετε για να καταλάβετε ότι είναι πράξη βαρβαρότητας που πέθανε αυτός ο άνθρωπος που έχει συμβάλει τόσο πολύ στην Ανθρωπότητα, μόνο και μόνο επειδή δεν βρέθηκε κανένας να έχει αίμα που ήταν της ομάδας του; Εσείς θα νιώθατε αθώος, θα νιώθατε δίκαιος, ή θα νιώθατε συνεργός μιας πράξης βαρβαρότητας, η οποία οφείλεται μόνο και μόνο στο γεγονός ότι δεν πειστήκατε να κάνετε κάτι γι’ αυτόν, ενώ έχει κάνει τα πάντα για εσάς. Άρα φανταστείτε λοιπόν ότι αυτά τα λέμε κάπως αφαιρετικά, όταν λέμε ότι εμείς θαυμάζουμε τον τάδε, αγαπούμε τον τάδε, ότι έχει συμβάλει σε όλη την Ανθρωπότητα με το έργο του και ξαφνικά έχει σβήσει έτσι από ένα μικρό λάθος. Δηλαδή ήταν μια ολόκληρη λαμπάδα αναμμένη και φύσηξε ένα αεράκι και δεν υπήρχε κανένα κερί να την ξανανάψει. Να νιώσουμε λοιπόν κι εμείς ότι, την ώρα που βγαίνει το φως στην Ανάσταση – πολλοί από εμάς θεωρούν ότι το σημαντικό είναι να ανάψουν το κερί τους – το σημαντικό είναι να ανάψουμε το κερί του αλλού, εφόσον έχουμε αναφτεί. Άρα, δεν πάμε να ανάψουμε το κερί μας, για να το κρατάμε, πάμε να ανάψουμε για να διαδώσουμε το φως στον άλλον, γιατί ο άλλος, που είναι πιο μακριά από εμάς, δεν θα το έχει.