Η αιμοδοσία είναι ένα χαρακτηριστικό στίγμα, γιατί είναι καθαρά αλτρουιστικό, καθαρά ανώνυμο. Άρα δεν μας ενδιαφέρει ποιος θα το έχει. Δεν το κάνουμε για ένα προσωπικό συμφέρον. Νιώθουμε ότι άμα αυτό δεν γίνεται από κανέναν, τότε είναι η Ανθρωπότητα που θα έχει έλλειψη. Κι αν είναι η Ανθρωπότητα που θα έχει έλλειψη με τη μη συμμετοχή μας, είμαστε συνεργοί σε μια πράξη βαρβαρότητας. Δεν σας λέω ότι είμαστε ένοχοι, αλλά είμαστε συνεργοί, υπό την έννοια ότι, ενώ ξέρουμε ότι αυτό αποτελεί μια πληγή για την Ανθρωπότητα, εμείς λέμε ‘εμένα δεν με αφορά’. Για αυτήν την ουδετερότητα να θυμάστε αυτό που λέει κι ο Ελί Βιζέλ, το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης: όταν είσαι ουδέτερος μεταξύ του θύτη και του θύματος, είσαι πάντα με τον θύτη. Όταν είμαστε ουδέτεροι στο θέμα της αιμοδοσίας – και άμα κοιτάξουμε ότι αυτοί που δεν το κάνουν, είναι από την πλευρά της βαρβαρότητας, ενώ αυτοί που το κάνουν, είναι από την πλευρά της Ανθρωπότητας – τότε καταλαβαίνετε ότι όντως είμαστε συνεργοί στην πράξη. Γιατί δεν βοηθήσαμε σε κανένα σημείο να γίνει. Άμα το προσεγγίσουμε με αυτόν τον τρόπο, θα καταλάβουμε όλοι μας ότι το πρόβλημα στην αιμοδοσία δεν είναι η ένεση, δεν είναι η βελόνα, δεν είναι το θέμα της ποσότητας, δεν είναι το θέμα της πυκνότητας, δεν είναι το θέμα του πόσες φορές το κάνω. Το θέμα είναι: την πρώτη φορά δίνω ένα στίγμα στην Ανθρωπότητα, ότι δηλαδή ‘κι εγώ είμαι μαζί σου’. Και μετά στη συνέχεια, δίνω ένα στίγμα, ότι ‘δεν είναι μόνο ότι είμαι μαζί σου, αλλά παλεύω μαζί σου’. Άρα η πρώτη φορά είναι ότι δείχνω ότι είμαι μυημένος. Άρα είναι μια μορφή μαθητείας. Κι η δεύτερη είναι ο μαχητής, που καταλαβαίνει ότι υπάρχει πραγματικά αυτή η ανάγκη κι ότι αν δεν το κάνει κανένας, δεν θα γίνει από κανέναν. Άμα τα βλέπουμε έτσι, θα δούμε ότι ξαφνικά αν ακούσουν τέτοια λόγια άνθρωποι, θα πουν, όχι ότι πρέπει να το κάνουμε, αλλά ότι είναι το πρέπον. Έχει μια τεράστια διαφορά. Όταν είμαστε συνεχώς στο: έχουμε ελλείψεις, πρέπει, πρέπει, πρέπει, δεν πείθουμε τον αδιάφορο. Άμα δεν καταλάβει ο αδιάφορος αρχικά ότι επί της ουσίας αν δεν γίνει αυτή η πράξη – γιατί κάνει μόνο κινήσεις -, τότε δεν συμβάλλει στην εξέλιξη της Ανθρωπότητας και είναι απλώς ένα άτομο, το οποίο είναι αδιάφορο, έρχεται μετά η απόφαση της Ανθρωπότητας: θα είναι αδιάφορη για αυτό το άτομο. Γιατί ποτέ αυτό το άτομο δεν είχε προσπαθήσει να ανήκει σε αυτήν την Ανθρωπότητα. Ενώ πολύ συχνά θεωρούμε ότι είναι αυτονόητο το ότι ανήκουμε σε ένα σύνολο μόνο και μόνο επειδή είμαστε. Είναι λάθος. Γιατί σημαίνει ότι λειτουργούμε μόνο και μόνο οντολογικά και όχι τελεολογικά. Άρα δεν υπάρχει κανένας στόχος. Θα είχε ενδιαφέρον να σκεφτούμε ότι μπορεί και να έχουμε γεννηθεί, για να μπορούμε να δώσουμε το αίμα μας στους άλλους. Φανταστείτε τώρα να μην το κάνουμε και να είναι ο μόνος λόγος της ύπαρξής μας.