Η διαφοροποίηση γίνεται σε σχέση με την πολεμική τέχνη και την στρατηγική τέχνη. Πολύ συχνά, δυστυχώς, σε χαμηλό επίπεδο, αυτοί που ασχολούνται με πολεμικές τέχνες δεν αναπτύσσουν τη στρατηγική. Από την άλλη πλευρά, αυτοί που κάνουν στρατηγική δεν έχουν ιδέα από πολεμικές τέχνες. Και έχουμε ένα διαφορικό τεράστιο και δεν βλέπουμε πώς αυτό συνδέεται. Είναι πάνω-κάτω όπως όταν έχουμε ένα πρόβλημα με το κεφάλι και τα πόδια. Άρα, πολύ συχνά μερικοί νομίζουν ότι έχει σχέση με τη διαχείριση του σώματος και ξεχνούν, πρώτα από όλα, ότι ο εγκέφαλος ανήκει στο σώμα. Μετά, βέβαια, ξεχνούν ότι ο εγκέφαλος δεν είναι μόνο σώμα. Άρα, η πιο δύσκολη προπόνηση για το δάσκαλο στις πολεμικές τέχνες είναι η προπόνηση του εγκεφάλου. Δηλαδή, πολύ γρήγορα ένας μαθητής – εδώ, όταν θα λέω ‘μαθητής’ εννοώ του χώρου αυτού. Δεν το λέω με την άλλη έννοια, και όταν θα λέω ‘δάσκαλος’, εννοώ αυτόν που ξέρει και μοιράζεται αυτή τη γνώση – ο μαθητής, λοιπόν, πολύ γρήγορα θα αντιμετωπίσει δυσκολίες. Δηλαδή, θα δει κι άλλους μαθητές και θα λέει ‘αυτό εγώ δεν μπορώ να το κάνω’. Άρα, θα έρθει αντιμέτωπος πολύ γρήγορα με το ‘δεν μπορώ’. Τώρα, η εξέλιξή του, άμα σταματήσει στο ‘δεν μπορώ’ είναι πολύ απλή: δεν θα υπάρχει. Άρα, η ιδέα είναι ότι σε σχέση με το δάσκαλο, θα πρέπει να προϋπάρχει μια σχέση εμπιστοσύνης. Διότι, ο δάσκαλος θα του μάθει να κάνει αυτό που δεν μπορεί. Δηλαδή αντικειμενικά, το αναλύει με τον εγκέφαλό του εκείνη τη στιγμή, και λέει ‘αυτή η κίνηση, αυτή η πράξη, αυτή η δράση, αυτή η επίθεση, αυτή η άμυνα, δεν μπορώ’. Γιατί την δοκιμάζει λίγο και δεν του βγαίνει. Και μετά, εφόσον υπάρξει η διδασκαλία, τότε θα δούμε ότι θα μπορέσει να το κάνει. Άρα, η πρώτη ιδέα είναι ότι ο δάσκαλος αντιμετωπίζει τα προβλήματα τα εγκεφαλικά του μαθητή και όχι τα πρακτικά. Διότι, είναι πολύ δύσκολο στον μαθητή, όταν αρχίζει, να σκέφτεται με το σώμα του. Δηλαδή, υπάρχει μια ασυνέχεια μεταξύ της σκέψης, που είναι η θέλησή του, και της επέκτασης, που είναι οι κινήσεις του. Έχει λοιπόν την τάση να διαφοροποιεί την σκέψη από τις κινήσεις του. Είναι ακόμα πιο σημαντικό το λάθος, όταν υπάρχει εργαλείο. Πολύ συχνά, όπως π.χ. στο kendo, όπου υπάρχει σπαθί – αλλά, ας το πούμε έτσι γενικά, για να μην πάρουμε ένα παράδειγμα – όταν υπάρχει λοιπόν ένα εργαλείο, πολύ συχνά ο μαθητής, που είναι στην αρχή, νομίζει ότι υπάρχει αυτός και το εργαλείο. Και πολύ συχνά ακούει φράσεις από τον δάσκαλό του: ‘πρέπει να σκεφτείς σαν να ήσασταν ένα’. Αυτό, αρχικά ένας παραδοσιακός μαθητής, που δεν έχει ακόμα μυηθεί, θεωρεί ότι είναι μια κουταμάρα κι ότι αποκλείεται να νιώσει ότι είναι ένα. Η έννοια του ‘ένα’ ισχύει και με το σώμα.