Το μοναστήρι είχε κλείσει.
Δεν περίμενε κανένα πια.
Αυτό πίστευαν τουλάχιστον οι καλόγριες.
Δεν είχε πει τίποτα.
Κοίταξε τον ουρανό.
Αυτός θα ήταν ο τρούλος της εκκλησίας.
Είχε μάθει για την απαγόρευση.
Κι έπρεπε να βρει τον Πέτρο.
Όσο πιο γρήγορα γίνεται, σκέφτηκε.
Έτσι άρχισε ένα από τα μεγαλύτερα παράδοξα του Χρόνου.
Έπρεπε να τρέξουν για να περπατήσουν
όσο πιο αργά γινόταν πάνω στους αιώνες,
λες κι ήταν θάλασσα.
Ποιος θα μπορούσε να προετοιμαστεί
για μια τέτοια πορεία;
Ποιος θα μπορούσε να ήταν στην αρχή;
Αυτός που ήταν ήδη έτοιμος.
Αυτός που είχε ζήσει το τέλος.
Αυτός ήταν ο Χιλιάνθρωπος.