Μαθήτρια : Ένα καλό έχει το κενό: χωράει τα πάντα!
Δάσκαλος: Όμως η κενότητα είναι που παράγει τα πάντα!
Μαθήτρια : Το κενό παθητικό, η κενότητα ενεργητικό.
Δάσκαλος: Το ένα είναι το τίποτα, το άλλο, το παν!
Μαθήτρια : Άρα όποιος αντιλαμβάνεται ότι είναι τίποτα αναζητά το άλλο.
Δάσκαλος: Ενώ ο άλλος δεν κάνει τίποτα.
Μαθήτρια : Ναι! Άρα όσοι νομίζουν ότι είναι κάτι χωρίς να έχουν κάνει τίποτα, είναι στο κενό ενώ όσοι ξέρουν ότι η οντολογία τους είναι ο άλλος, κάνουν τα πάντα, ακόμα και θαύματα.
Δάσκαλος: Ειδικά αυτά, διότι αυτά θέλει η Ανθρωπότητα!
Μαθήτρια : Δάσκαλε, ερώτηση: κάνουμε τα πάντα ακόμα και για όσους δεν ξέρουν ότι δεν ξέρουν; Αυτούς πώς τους βοηθάμε;
Δάσκαλος: Αλλάζουμε την πραγματικότητα. Αυτό επαρκεί και για αυτούς.
Μαθήτρια : Καλώς. Και οι βάρβαροι σε ποια κατηγορία ανήκουν;
Δάσκαλος: Στην ίδια ανήκουν. Το πρόβλημά μας είναι τα κτήνη.
Μαθήτρια : Βαρβαρότητα και κτηνωδία, βάρβαρους και κτήνη τα είχα ως συνώνυμα, δεν είναι;
Δάσκαλος: Όχι, τα κτήνη χειραγωγούν τους βάρβαρους.
Μαθήτρια : Αυτό είναι ακόμα χειρότερο, γιατί χρησιμοποιούν την όποια νοημοσύνη για καταστροφή, είναι δύο φορές εγκληματικό.
Δάσκαλος: Είναι πονηριά και μόνο. Και ο στόχος τους είναι το έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας.
Μαθήτρια : Άρα έγκλημα κατά του Θεού του ίδιου.
Δάσκαλος: Ναι, γιατί στοχεύουν τη σκέψη της Ανθρωπότητας.
Μαθήτρια : Άσχημο τέλος θα έχουν. Εύχομαι ωραία αρχή μόνο για την εξέλιξή τους.
Δάσκαλος: Δεν υπάρχει εξέλιξη, μόνο καταδίκη από τους Δίκαιους.
Μαθήτρια : Άρα δεν έχουν μέλλον. Εδώ πληρώνουν. Εδώ πληρώνονται;
Δάσκαλος: Επειδή δεν έχουν μέλλον, προσπαθούν να καταστρέψουν το παρελθόν.
Μαθήτρια : Τη ρίζα του Χρόνου μας, που είναι μαζί μας και μας δωρίζει ζωή για να εξελισσόμαστε;
Δάσκαλος: Αυτή είναι η αποστολή μας, μαθήτρια, να απαγορεύσουμε τη βαρβαρότητα και να καταπολεμήσουμε τα κτήνη γι’ αυτό το λόγο.
Μαθήτρια : Νομίζω ότι μόλις τώρα σήκωσα το σπαθί μου, Δάσκαλε.