Ο Δάσκαλος της Ινδίας
άγγιζε τους ανθρώπους
μέσω της διδασκαλίας
με τη σοφία δίχως σχολή
γιατί ο κάθε μαθητής
είχε δικαίωμα
να τον ακολουθήσει
δίχως να υπάρχει επιλογή
γιατί όλα ήταν ελεύθερα
και δεν υπήρχε πια
καμιά κάστα
μπροστά στο έργο
της Ανθρωπότητας
έτσι κατάφερε
ν’ αλλάξει τον κόσμο
ενώ οι άλλοι άλλαζαν
μόνο και μόνο
το περιβάλλον τους
γιατί δεν έβλεπαν
πέρα από τον ορίζοντα
που λέγεται εαυτός
ενώ ο Δάσκαλος
έβλεπε πάντα τους άλλους
λόγω κενότητας
κι έτσι με το έργο
δημιούργησε το ον
και μ’ αυτήν
την εκδοχή του χρόνου
επινόησε με τους μαθητές
τα κομμάτια του χρόνου
που ονομάζονται άνθρωποι
και ξέρουν ότι δεν ξέρουν.