Από τον Ανθρωπισμό στον Πολιτισμό
υπάρχει ένα αδιανόητο βήμα
που δεν έχει καμία σχέση
με ανθρωπιστικές μελέτες
ή πολιτιστικές σπουδές
οι οποίες γίνονται πάντα
όταν δεν έχουν την ικανότητα
να προσεγγίσουν την πράξη
να προσπαθούν να βρουν
τουλάχιστον μία δικαιολογία
για την κενή τους ύπαρξη,
ενώ με τον Πολιτισμό
βρίσκουμε ένα ενδιάμεσο
σε σχέση με την Ανθρωπότητα
αφού ξεπερνά οριστικά
την έννοια της κοινωνίας
επειδή δεν ανήκει στον παρόν
γιατί έχει ένα πάχος χρόνου
που επιτρέπει την ύπαρξη
της διαχρονικής στρατηγικής
αφού το βάθος του χρόνου
δίνει την έκταση του χώρου
δίχως τους συμβιβασμούς
ούτε τους προβληματισμούς
της διπλωματίας
που δεν επαρκεί
για να παράγει
το απαραίτητο μέλλον
έτσι ο Ανθρωπισμός
παίρνει μία νέα μορφή
που διασχίζει τους αιώνες
για να δέσει τους προηγούμενους
με τους επόμενους.