Οι πολλαπλές επαφές της ελληνικής ΑΟΖ είναι πλέον μια πραγματικότητα που δεν μπορεί κανείς ν’ αμφισβητήσει. Αυτές οι επαφές με βάση την ΑΟΖ αποδεικνύουν ότι η ελληνική ΑΟΖ αλλάζει ήδη τη γεωπολιτική μας θέση, διότι τώρα διεκδικούμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα δίχως να παραμένουμε παθητικοί. Οι επαφές είναι πιο πρακτικές και αφορούν όλες τις χώρες που αγγίζουν με την ΑΟΖ τους τη δική μας ΑΟΖ, πράγμα το οποίο δείχνει ότι δεν εξετάζουμε τα πάντα μόνο και μόνο μέσω του διαύλου των ελληνικών – τουρκικών σχέσεων. Η ΑΟΖ έχει αλλάξει αυτήν την προοπτική και προσφέρει περισσότερες δυνατότητες για την πατρίδα μας. Επιπλέον, βλέπουμε τώρα ότι δημιουργούμε ένα πλέγμα σχέσεων σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο δίχως να βάζουμε στην άκρη το ευρωπαϊκό στοιχείο που μας χαρακτηρίζει στην περιοχή. Με αυτόν τον τρόπο φτιάχνουμε κι ένα συμμαχικό πλαίσιο μέσω της ενέργειας και συγκεκριμένα των υδρογονανθράκων. Το ενδιαφέρον της υπόθεσης που δεν ήταν αναμενόμενο για τους περισσότερους είναι ότι το θέμα των υδρογονανθράκων επηρεάζει ήδη τη γεωπολιτική, ενώ δεν έχουμε αρχίσει καμιά εξόρυξη. Στην πραγματικότητα βλέπουμε την ενεργοποίηση του νοητικού σχήματος που προβλέπει ότι το πριν επηρεάζει ήδη όταν είναι γνωστό ότι υπάρχει μετά. Έχουμε λοιπόν την εφαρμογή της υψηλής στρατηγικής σε τακτικό επίπεδο, της στρατηγικής σε πολιτικό και διαπραγματευτικό επίπεδο. Ενεργοποιούμε μ’ αυτόν τον τρόπο τη θεωρία παιγνίων με ένα παίγνιο μη μηδενικού αθροίσματος. Το μεγάλο πλήθος των σχέσεων μεταξύ 7 κρατών προσφέρει μια μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων και στη διπλωματία και στις διαπραγματεύσεις. Αυτό όμως πρέπει πάντα να γίνεται μετά την ανάλυση της στρατηγικής συμπεριφοράς των παικτών. Τότε μπορούμε να αποδείξουμε την ύπαρξη μιας ισορροπίας Nash ή ακόμα και Pareto όταν υπάρχει συνεργασία. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι η ΑΟΖ παρουσιάζεται πια ως ένα εργαλείο που λειτουργεί ως ενδιάμεσο μεταξύ των γεωμετρικών επαφών και των τοπολογικών σχέσεων. Αυτή η αλλαγή προσέγγισης της θέσης μας στη Μεσόγειο επιτρέπει στην πατρίδα μας να αναπτύξει μια στρατηγική ριζικά διαφορετική αφού μπορεί πλέον να υπερπηδήσει τα οικονομικά προβλήματα μέσω στρατηγικών λύσεων που αλλάζουν τα δεδομένα που δεν θεωρούν πια δεδομένα. Οι κινήσεις μας με την Ιταλία και με την Αίγυπτο δείχνουν ότι έχει όντως νόημα η ζώνη επαφής αλλά όχι μόνη της αφού πρέπει να υπάρχει κι ένας εποικοδομητικός διάλογος, όπου ο ένας αποδεικνύει στον άλλο ότι είναι ο άλλος άλλος δίχως να προκαλέσει καμιά αντιπαράθεση όπως έχουμε τη συνήθεια να σκεφτόμαστε. Η ελληνική ΑΟΖ βασίζεται και στην έννοια του Ελληνισμού κι όχι μόνο του χάρτη λόγω των διαπραγματεύσεων που γίνονται επιτέλους, όχι πια σ’ ένα μικροπολιτικό επίπεδο αλλά και σ’ ένα μακροπολιτικό επίπεδο το οποίο ενσωματώνει και την Ευρωπαϊκή Ένωση.