Στους λαξευτούς τάφους
δίπλα στη θάλασσά μας
είδαμε πάνω στην πέτρα
ένα κομμάτι της ιστορίας μας
που χάραξαν οι άνθρωποι
για να μην ξεχάσουν
την προέλευσή τους
κι όταν αντιληφθήκαμε
ότι ακόμα κι οι νεκροί
ήθελαν θέα στη θάλασσα
καταλάβαμε πόσο βαθειά μας
είχαμε αυτό το υγρό στοιχείο
που μας χαρακτηρίζει
πριν ακόμα γεννηθούμε
διότι ανήκει πια
στη συλλογική μας μνήμη
έτσι πήγαμε στο λιμάνι
για να δούμε πώς ερχόντουσαν
οι δικοί μας άνθρωποι
για να επιλέξουν
τον επόμενο τόπο
μετά το ταξίδι
και τα ίχνη που άφησαν
για να δείξουν σε όλους
την πορεία τους
μέσα στη ζωή του θανάτου
και τον θάνατο της ζωής.