Στην Ιερά Μονή Φανερωμένης
δεν είδαμε μόνο την εκκλησία
αλλά και το πνεύμα των κεριών
που δεν φοβούνται το σκοτάδι
γιατί ξέρουν εδώ και αιώνες
ότι τίποτα δεν σταματά
τη συνέχεια του χρόνου
που αναζητά μέσω της πίστης
το ιερό στίγμα της ανθρωπιάς
κι όταν μέσα στον ίδιο χώρο
αναγνωρίζουμε τους χρόνους
που περάσαμε μαζί
με τον Ελληνισμό
η συγκίνηση όσο αφόρητη κι αν είναι
μας ταξιδεύει σιωπηλά
μέσω των εικόνων και βιβλίων
που καταγράφουν την ιστορία
και την ιεροσύνη
που αποτελούν το κράμα
της γης της θάλασσας
που ονομάζουμε πατρίδα
γιατί είναι αυτό που είμαστε
και όχι αυτό που έχουμε.