Οι εννέα ορίζοντες ήταν δίπλα στον σταυρό για να τον προστατέψουν εδώ και αιώνες ακόμα κι αν μερικοί δεν τους έδιναν σημασία. Ήξεραν ότι αν δεν έπεφτε, ήταν διότι τον κρατούσαν κοντά στον ουρανό. Κι αν αυτή η αποστολή δεν φαινόταν, αυτό που είχε νόημα ήταν ο σκοπός. Κι έπρεπε αυτή η αόρατη στρατηγική να καλύπτει την ορατή τακτική. Έτσι η αναδίπλωση ήταν ένα στρατήγημα που δεν ήταν κατανοητό σε όλους, ενώ λειτουργούσε ήδη διότι βλέπουμε μόνο ό,τι καταλαβαίνουμε και τίποτα άλλο ακόμα κι αν κοιτάζουμε. Τα παιδιά του νησιού μάθαιναν κάθε μέρα για τα νοητικά σχήματα λες και το νησί ολόκληρο είχε γίνει ένα κρυφό σχολειό, αφού επίσημα δεν μπορούσαν να ασχοληθούν με την ουσία της πατρίδας και του λαού. Έτσι σιγά σιγά δίπλα στον τοίχο των βιβλίων ανακάλυπταν και την αξία της αντίστασης απέναντι στη βαρβαρότητα. Κι ενώ έπαιζαν με τη ζωή τους, μάθαιναν και για το θάνατο. Με αυτόν τον τρόπο, οι επόμενοι άνθρωποι ετοιμάζονταν ν’ αγγίξουν τους εννέα ορίζοντες και τον σταυρό. Κι αν φαινόταν σκληρό και βαρύ σε άλλους, τα ίδια έβλεπαν μόνο τη χαρά με τα τριάντα φιλιά του ήλιου, γιατί τώρα δεν φοβόντουσαν πια την ημισέληνο, αφού είχαν μάθει για τα βιβλία του χρόνου και τα σπασμένα σπαθιά. Κι όσον αφορά στον πίνακα, έβλεπαν πια ότι ζούσαν μέσα του και κανείς δεν μπορούσε να τα πείσει ότι δεν υπάρχει ακόμα κι αν άλλαζαν την ύλη τους. Γιατί το καθένα ήταν μόνο και μόνο διαχρονική ενέργεια με τα μαθήματα της ανθρωπιάς και της αντίστασης. Έτσι οι μαθητές έβλεπαν τους μικρότερους και συνειδητοποιούσαν ότι η συνέχεια ζούσε ήδη ενάντια στις αλυσίδες του Markov και μακράν της ισορροπίας, διότι εκεί βρισκόταν η δημιουργικότητα ικανή να αλλάξει τα δεδομένα και να παράγει γεγονότα.