Ο Ελληνισμός στο χωροχρόνο
είναι ένα σύστημα αναφοράς
δίχως σύστημα
διότι δεν αντέχει τις αρχές
και ζει μόνο με αξίες
δεν θέλει ιεραρχία
και ως άλλος άλλος
ξέρει ότι δίχως συνύπαρξη
δεν υπάρχει ύπαρξη
γνωρίζει τη σχετικότητα
και βασίζεται στο φως
για να δημιουργήσει
την οικουμενικότητα
της σκέψης της αλήθειας
μέσω της μαιευτικής
και της Οδύσσειας
όπου η πάλη
της ανάγκης ενάντια στην τύχη
είναι ο αγώνας
της νοημοσύνης
που με τη δημιουργικότητα του χάους
κάνει υπερβάσεις
που αποτελούν θαύματα
γιατί ήταν αδιανόητες.