Όταν περπατήσαμε μαζί
στην άκρη της θάλασσας
και του ουρανού
δεν κοιτάζαμε πίσω μας
αλλά μόνο τ’ αστέρια
που μας οδηγούσαν
στο φωτεινό μονοπάτι
του ήλιου της αυγής
κι αν τα μάτια μας
κοκκίνισαν τόσο πολύ
είναι γιατί δεν ήθελαν
να κλείσουν ούτε στιγμή
για να ζήσουμε
κάθε στιγμή
του σπάνιου παρόντος
που είχαμε δημιουργήσει
με τις κινήσεις μας
και τα βλέμματα καρφωμένα
το ένα μέσα στο άλλο
για να γίνει η ψυχή
και η ζωή
μόνο μια
σε δύο σώματα
σαν μια στάλα
σε δύο στόματα
για να ζήσει
το φιλί μας.