Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει η Τουρκία με την Κύπρο, δεν είναι θεωρητικές και αυτό είναι το παράδοξο, αφού δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη αυτού του κράτους. Αυτό σημαίνει ότι δέχεται τις πιέσεις της στρατηγικής της Κύπρου λόγω της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Κι όπως οι μεγάλες εταιρείες δεν θέλουν να εμπλακούν σε τουρκικές προσφορές, όπου οι παραχωρήσεις δεν γίνονται σε τουρκικά οικόπεδα, αναγκάζεται η ίδια να ασκεί πιέσεις πάνω σε αυτές. Σε γενικότερο πλαίσιο η Τουρκία πιέζει για να μην γίνουν συμφωνίες εδώ και χρόνια απλώς, αναγκάζεται να το αποδεχθεί τουλάχιστον σε στρατηγικό επίπεδο ότι δεν καταφέρνει να πετύχει ουσιαστικά αποτελέσματα, ακόμα κι αν λέει διάφορα σε προφορικό επίπεδο. Χρησιμοποιεί ειδικά την αδράνεια και την καθυστέρηση της Ελλάδας, για να προβάλει παράξενα και αυθαίρετα επιχειρήματα. Γι’ αυτό το λόγο, δεν έχει νόημα να προωθούμε τη γενικολογία ότι θα υπογράψουμε συμφωνίες με όλα τα κράτη, διότι η Κύπρος αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα προς μίμηση κι ένα ισχυρό αντιπαράδειγμα σε αυτού του είδους προτάσεων σε διπλωματικό επίπεδο. Πρέπει να αντιληφθούμε όλοι μας ότι, θέλουμε δεν θέλουμε, η Ανατολική Μεσόγειος είναι πλέον ιδιαίτερα ελκυστική όσο αφορά στην εκμετάλλευση υδρογονανθράκων κατά συνέπεια οι μεγάλες εταιρείες κι οι στρατηγικοί επενδυτές θα ψάξουν κάθε άνοιγμα στην περιοχή. Είναι θέμα στρατηγικής κι ό,τι και να πει η διπλωματία, δεν θα αλλάξει τίποτα. Το μόνο που έχει σημασία είναι να παίξουμε σοβαρά και ορθολογικά, για να αξιοποιήσουμε τους υδρογονάνθρακες που ανήκουν στην Ελλάδα. Δεν αρκεί λοιπόν να θεσπίσουμε την ΑΟΖ, πρέπει να προχωρήσουμε στις οριοθετήσεις μέσω απαραιτήτων βελτιώσεων της νομοθεσίας, έτσι ώστε να έχουμε στην διάθεσή μας μεγάλα οικόπεδα ικανά να εμπεριέχουν κοιτάσματα ακόμα και της τάξης μεγέθους του Λεβιάθαν, για να προσελκύσουμε στρατηγικές επενδύσεις υψηλού επιπέδου που θα βοηθήσουν την Ελλάδα μας και θα ανακουφίσουν τον ελληνικό λαό. Με αυτό τον τρόπο, θα μειώσουμε σοβαρά το μέγεθος της ανεργίας και θα καταφέρουμε να ενώσουμε αποτελεσματικά τα συμφέροντα της Ελλάδας και της Κύπρου μέσω της στρατηγικής διαχειρίσης των υδρογονανθράκων μας. Και αυτό πρέπει να γίνει πάντα σε εθνικό επίπεδο δίχως καμία εθνική παραχώρηση, διότι είναι το μέλλον της πατρίδας μας και δεν έχουμε δικαίωμα να πάρουμε κάτι από τα παιδιά μας. Επιπλέον πρέπει να καταλάβουμε ότι η Ανατολική Μεσόγειος δεν έχει τις αντίξοες κλιματικές συνθήκες της Ανταρτικής. Κατά συνέπεια αποτελεί μια ορθολογική προτίμηση για τους στρατηγικούς επενδυτές. Μόνο που πρέπει να είμαστε κι εμείς επαγγελματίες στις συμφωνίες μας και στις συμβάσεις μας.