Ο ιππότης άγγιξε και πάλι

το δέρμα του βιβλίου

για να διαβάσει τον άλλο

τον δεύτερο τόμο

και να δει γραπτώς

πώς περιέγραψε

τα γεγονότα της Κύπρου.

Έτσι αναγνώρισε τους φίλους

που είχαν εξαντληθεί

και που είχαν πεθάνει πια,

υπήρχαν λοιπόν ακόμα

και όχι μόνο στη μνήμη του,

αλλά και στο λαβωμένο χαρτί

με το μαύρο μελάνι της γης.