Θυμάσαι που φάγαμε μαζί

στην ακρογιαλιά της γειτονιάς σου

δίπλα δίπλα βρέθηκαν

το παρελθόν και το μέλλον.

Ήδη τότε είχες ανοιχτή καρδιά

μα τώρα είσαι ο ίδιος

και φαντάζομαι το πάθος

που σου έδωσε τις δυνάμεις

να παραμείνεις μαζί μας.

Τώρα λοιπόν περισσότερο από πριν

είναι το πρέπον να γίνει

το κοινό μας έργο εδώ

όπου η καθημερινότητα

δεν υπάρχει και ζει

μόνο το θέατρο της ζωής.